این اخلاقمو خیلی دوست دارم...
اینکه سر مشکلاتم آدم پررویم!
میشینم غصمو میخورم ناراحتمو میشم اما بعدش جوری بلند میشم و با نسخه جدیدی از خودم ادامه میدم که تا دو روز پیش لب پرتگاه فروپاشی بودم.
آره شاید بزرگترین ویژگیم همین باشه:
ادامه دادن اونم وقتی که ادامه دادن محاله.

گفتم یکمم اون تلاش کنه...
بعدش دیگه همو ندیدیم :)

Accept life as it is. Then work to make it the way you want it to be.

زندگی رو همون طور که هست بپذیر.
بعدش تبدیلش کن به زندگی که میخواستی.

از کنارت ساده رد میشم اما روحم برمیگرده و صورتتو میبوسه و بعدش خودشو بهم میرسونه...

احساست رو خرج آدمی کن که مال یه نفر بودن رو بلد باشه، یکی که قدر لحظه‌‌هایی که کنارته رو بدونه، قدر اهمیت دادنات و حرص خوردنات رو بدونه، نه یکی که فقط باعث بشه به غم و غصه‌‌هات اضافه بشه و بعدش هم رهات کنه بره.

من میگم ناراحت نشدم، ولی بعدش تکستام بدون Emoji میشه.

مدلای مو بانولی رو ببینی، بعدش عکس پروفایلت می‌گه: این تویی؟ ناموسا؟! 🤯

شما به سگ محبت کن، به آدمیزاد هم محبت کن، بعدش میفهمی کی حیوونه.

گاهی زندگی ما رو در مخصمه هایی قرار میده و وادارمون میکنه تلاش کنیم تا به حدی قوی بشیم که از اون بحران خارج بشیم و عبور کنیم؛
اما بعدش میبینیم که همین تلاش هایی که کردیم ادامه راه زندگی ما رو روشن تر کرده...

Until the age of twenty-four, you think you have a good heart, then you realize that you were a badass!

تا بیست چهارسالگی فک میکنی خوش قلبی ، بعدش میفهمی اسکل بودی!