اگه بفهمند در دل ما چه جایگاهی داشتند
از شرمساری رفتارشان، به گریه می افتند

دیگه نه تو قراره بفهمی، نه من قراره حرفی بزنم.

اگه بخوام خودم رو برای کسی تعریف کنم باید رجوع کنم به این تیکه از کتاب مسخ نوشته‌ی کافکا که میگه:

‏من نمی‌توانم به تو بفهمانم. نمی‌توانم به کسی بفهمانم که در من چه می‌گذرد. من حتّی نمی‌توانم آن را برای خودم توضیح دهم.


. .

من می‌دونم نباید خسته شد،
می‌دونم نباید بُرید،
می‌دونم زندگی ادامه داره،
فقط دلم می‌خواست یه وقتایی،یه جایی،یه‌گوشه‌ وایسم،
بگم خستم،
و یکی بفهمه چی میگم..
نه که فقط بشنوه‌ها،بفهمه..

باید حداقل یکی، یک‌نفر در دنیا باشد که حرف‌های
ما را عمیقا بفهمد و حتی اگر حرفی هم نباشد،
کنارمان سکوت کند.

خودش باید ارزشت رو بدونه، خودش
باید بفهمه وقتی تو هستی خیلی کارها
میرن تو لیست اضافه کاری، نه اینکه
بدویی، بجنگی، حرص بزنی تا جایگاهت
رو ثابت کنی‌.

قشنگ ترین تعریفی که از عشقِ یه‌طرفه شنیدم؛
اینجوریه که طرف فریاد میزنه دوست ندارم و تو میگی: چه صدای قشنگی...
دلش برات میسوزه، بهت ترحم میکنه و تو فکر میکنی: چقدر مهربونه...
تو چشمات زل میزنه تا بفهمی باید تنهاش بزاری و تو میبینی: چه چشمای قشنگی...
مسخرست نه؟!
اره مسخرست ولی حقیقته، ادامه دادنِ دوست داشتن یه‌طرفه فقط ازت یه احمق میسازه!

یه قسمتی هست تو روابط آدما به اسم تیر آخر، جایی که دیگه حرفی نداری،
منتظر میمونی که سکوتتو بفهمن،
یا همه چیز درست میشه یا دیگه میری واسه همیشه.

دکتر گفت؛ فرض کن
تو‌ بهترین توت‌فرنگی دنیایی
بهترین توت‌فرنگی‌ توی کل دنیا
هیچ توت‌فرنگی ای بهتر از تو‌ وجود نداره
هم تپلی،هم ترشی و شیرینی
هم خوب رسیدی و تازه ای و به موقع چیدنت
هم قشنگی،بدون ذره ای نقص
ولی اون خربزه دوست داره
خربزه دوست داره عزیز من، بفهم .....

آدما قبل از اینکه بفهمن دوستشون داریم آدمای بهتری ان ...