اون توجه و محبت‍‍ی که خودت به طرف یاد بدی چیکار کنه
و کِی تورو ببینه و کجا بهت توجه کنه، دوزار نمیارزه.

محبت و توجه، همراه عشق میاد
غریزیه، همه بلدن

دائم خودتونو یادآوری نکنید!


. .

در نهایت آدم‌ها فقط بلدن گند بزنن به تصوراتی که ازشون ساختی.

همه آدم‌ها شاعرانگی رو بلدن حتی اونی که شاعرانگی رو یادش نگرفته، ولی مهمه در کنار چه کسی قرار می‌گیری چون بعضی از قابلیت‌ها فقط توی شرایط‌‌های خاص و با آدم‌ خاص شکوفا می‌شه. یکهو می‌بینی کسی که اصلا نمی‌دونست شعر چیه، برات در حد شاهنامه شعر گفته و وارد مسیری شده که حتی خودشم به خوابش نمی‌دیدش.

دلیل اعتماد نداشتنم به آدما اینه که فقط بلدن خوب حرف بزنن، هیچکدومشون پای عملش نیستن.

Some people do not know how to maintain, nor how to say goodbye, they are just good starters.

یه سری آدما نه طرز نگهداری‌رو بلدن، نه طرز خداحافظی‌رو، فقط شروع کننده‌ی خوبی هستن.

اصلا خودتون رو گول نزنید که بلد نیست، وقتش رو نداره، یادش رفته، همشون بلدن، همشون برای آدمی که بخوان همه کار میکنن، فکت تلخ‌تر اینه که به رفتار شما هم بستگی نداره، فقط به میزان خواستن خودشون بستگی داره پس فکر نکن اگه خوب باشی و توقعی نداشته باشی عاشقت میمونن.

دوست داشتن تو حوصله‌ای که وقتی پیش همید پیداست. تو انرژی‌ای که دارید، وقتی که برای هم می‌ذارید، کارهایی که انجام می‌دین؛ اگرنه تا حرفشو که همه بلدن.

اگه یه روز بخوام به خودم یا کسی که دوسش دارم یه تلنگر بزنم میگم:

‏تو بهتر از نصف بیشتر آدمای دورتی فقط اونا بلدن چجوری بزرگنمایی کنن و تو یاد گرفتی چجوری خودت رو کم ببینی و دست‌کم بگیری :)

آدمی‌زاد کسی را می‌خواهد که وقتی اشتباه می‌کند هم دوستش داشته باشد، دوست داشتنِ آدمی‌ که خطایی انجام نمی‌دهد را همه بلدند.

همان ها که جای زخم‌هایت را بلدند می‌توانند روحت را درهم بشکنند.