بگو...فقط بگو
چه فرق دارد
از من،از تو،از باران
در آغوشم بگیر و در گوشم از ماندن بگو
دوستت دارم هایی که دلم را بلرزاند
که گونه های خجالتی ام رنگ بگیرد
از دلبری چشمهایت که دلم را هوایی کرده
از خودت بگو
من عاشقانه صدایت را دوست دارم

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩﻥ که
ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ...

ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷند
ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ
ﻧﺒﻮﺩﺷﺎﻥ ﻧﺎﺑﻮﺩﺕ ﻣﯿﮑﻨﺪ...
ﻣﺜﻞ
ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﮐﺴﯽ
ﻧﮕﺎﻩ ﺧﺎﺻﯽ
ﺻﺪﺍﯾﯽ
ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﯽ
ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻼﻡ ﻫﺎﯾﯽ ..
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ
ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ
ﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ
ﻭ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ
ﺍﺯ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﯾﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ...
ﺩﺳﺖ ﺧﻄﯽ ﮐﻪ
ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻠﺮﺯﺍﻧﺪ
ﻋﮑﺴﯽ ﮐﻪ
ﺍﺷﮑﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ...
ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ...
ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﺎﺩﺵ
ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﯼ ﯾﺎ ﻏﻢ
ﭘﺮ ﺍﺷﻚ ﺷﻮﺩ،
وگرنه
ﻫﺮﮔﺰ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﯼ...

غرق دردم، ولی می خندم





خنده ای که تلخیش را فقط خودم می دانم و خدای من





بدتر از ناله ی کودک از مادر بریده شده





عمق درد من دیدنی نیست





تلاش بیهوده نکن برای دلداری دادنم





اگر راست میگویی مرا بشناس







بهانه هایم را



لج کردنم را



بچه شدنم را



کج خلق شدنم را







تو اصلا میدانی با خود درگیر بودن یعنی چی ؟؟





وقتی دلت بخواهد اما شرایط بگوید بیخود ...





وقتی پرباشی از هوای خواستن





اما هراس از آینده و سوزن تقدیر





چهار ستون بدنت را بلرزاند





این است سهم این روزهای من ...

غرق دردم، ولی می خندم
خنده ای که تلخیش را فقط خودم می دانم و خدای من
بدتر از ناله ی کودک از مادر بریده شده
عمق درد من دیدنی نیست
تلاش بیهوده نکن برای دلداری دادنم
اگر راست میگویی مرا بشناس
بهانه هایم را
لج کردنم را
بچه شدنم را
کج خلق شدنم را
تو اصلا میدانی با خود درگیر بودن یعنی چی ؟؟
وقتی دلت بخواهد اما شرایط بگوید بیخود ...
وقتی پرباشی از هوای خواستن
اما هراس از آینده و سوزن تقدیر
چهار ستون بدنت را بلرزاند
این است سهم این روزهای من ..