آدم‌های کمی هستند که می‌دانند،
تنهاییِ یک نفر حرمت دارد
همین‌طور بی‌هوا سرشان را پایین نمی‌اندازند
بپرند وسط تنهایی آن فرد!

چون خوب می‌دانند که اگر آمدند،
باید بمانند؛
تا آخرش باید بمانند؛
آنقدر که دیگر تنهایی وجود نداشته باشد.

وگرنه مسافرها همیشه موقع خداحافظی،
تنهایی را هزار برابر می‌کنند...

(علیرضا اسفندیاری)

آدم ها را به زور كنار خودتان نگه نداريد،
آدم ها را مثل گل ها براي هميشه داشتنش،
كنار خودتان خشك نكنيد...

شايد هميشه بمانند؛
اما ديگر همان آدم سابق،
با همان عطر و ويژگي ها نيستند...
به زور نگه داشتن آدم ها آن ها را خشك و بي روح و شكننده مي كند...
به آدم ها اجازه ي زندگي بدهيد،
حتي اگر قرار است
بدون شما زنده بمانند.

مهم نیست چقدر می مانی؛ یک روز، یک ماه، یک سال.
مهم کیفیت ماندن است.
بعضی ها در یک روز تمام دنیا را به تو هدیه می دهند.
گاهی بعضی ها یک عمر کنارت هستند،
اما جز درد هیچ چیز برایت ندارند،
خوره می شوند،
می افتند به جانت
و تا ته روحت را می خراشند،
اما بعضی ها ناب هستند
و به تو لحظه های ناب تری را هدیه می دهند.
این بعضی ها مهم نیست چقدر بمانند؛
هر چقدر هم که زود بروند،
یادشان، حس خوب بودنشان تا همیشه هست.
این آدمها و این لحظه ها را دیوانه وار دوست دارم.