رفتن آدم‌ها،
برایمان شبیه غول وحشتناک قصه‌های بچگی‌مان شده است.

بیایم باور کنیم
همه رفتن‌ها که بد نیست.
همه رفتن‌ها که فاجعه نیست.
همه رفتن‌ها تیغ نیست که خش بندازد روی نازکای دل ما.
همه رفتن‌ها همیشگی نیست!
بعضی‌ها موقتی می‌روند.
می‌روند تا مدتی خلوت کنند...
گوشه ای دنج بنشینند،
زندگی‌شان را با تمام روابط‌شان بالا و پایین کنند و کلی نقشه بکشند برای روزهای نیامده...
همه
رفتن برای همیشه را بلد نیستند... نمی‌روند!
خیالت راحت...

فقط کمی دو‌ر می‌شوند تا تکلیف‌شان را با خیلی چیزها روشن کنند.

یا مثل جنگجوی زخمی از نبرد با خودشان
برمی‌گردند
یا
مثل یک سردار پیروز ...

هر جور که آمدندو برگشتند ،
مرهم باشیم!
مرهم باشید!
لازم است یک وقت‌هایی آدم‌ها خودشان را از ما دور کنند...