این اخلاقمو خیلی دوست دارم...
اینکه سر مشکلاتم آدم پررویم!
میشینم غصمو میخورم ناراحتمو میشم اما بعدش جوری بلند میشم و با نسخه جدیدی از خودم ادامه میدم که تا دو روز پیش لب پرتگاه فروپاشی بودم.
آره شاید بزرگترین ویژگیم همین باشه:
ادامه دادن اونم وقتی که ادامه دادن محاله.

من ۸۰٪ زندگیمو تو اتاقم تنها بودم بهت قول میدم اونطور که تو فکر میکنی بهت نیاز ندارم .

هر لحظه دارم اَزت نااُمید می‌شم. مگر من چقدر به تو اُمیدوار بودم که این حس تمومی نداره؟!

نباید فراموش میکردی که من
تو روزهایی که دست خودم رو رها کرده بودم ، دستای تو رو محکم‌تر گرفته بودم .!!
• |.|

گفت اگر کلمه بودم؟

گفتم امن، نور، آغوش، وطن، امید، حس ِ زندگی،
پناه، پناه، پناه :)

‌
ولی من به اندازه اتفاق های بد زندیگم
آدم بدی نبودم:))))
‌

‌
«کاش پرنده‌ای بودم و فضای بین شاخ و برگ‌ها
مال من بود، و آبی آسمان در ته چشم‌هایم
می‌رقصید، و باد از سنگینی تن من می‌کاست.
کاش پرنده‌ای بودم و شاخ و برگ درختان،
مرا از زمین و آدم‌هایش جدا میکرد.»

باور کنید هیچکس الکی بد اخلاق نمیشه، هیچکس الکی بدبین نمیشه، من از وقتی به دنیا اومدم اینطوری نبودم، خودتون باعث شدین، زندگیم باعث شد.

من از اون آدم‌هام که زیاد تحمل میکنم، خودم رو با همه چیز وفق میدم، اما وقتی به نقطه پایان برسم، رفتنم انقدر قاطعانه‌ است که انگار هیچوقت نبودم.

من قوی نبودم
صبور هم نبودم
مجبور بودم
و اجبار ازت یه آدم دیگه می‌سازه.