آه عزیز کوچک و غمگینم
تو ترسیدی بخاطر تاریکی‌‌هایت رهایت کنم
درحالی که من شیفته‌‌ و عاشق همان
تاریکی‌های درونت بودم

- لاادری

‏جمله‌ی "وای چقدر ساده و احمق بودم" قابلیت اینو داره که هرسال به خود پارسالت بگی
‌

من قبل از اینکه به کسی بی‌احترامی کنم اول احترام گذاشتم، قبل از اینکه از کسی متنفر بشم اول دوستش داشتم، قبل از اینکه با کسی غریبه بشم اول آشنا بودم، پس نگو عوض شدی رفتار من به رفتار تو بستگی داره.

از رفتنت ناراحت نشدم، از این ناراحت شدم که یطوری رفتی انگار ساده‌ترین و بی‌اهمیت‌ترین آدم زندگیت بودم.

این دفعه من میگم اصلیه من بودم عزیزم که با وجود زخم‌هایی که بهم زدی باز آبروت رو نبردم.

یجوری تنهام گذاشتی، انگار ساده‌ترین اتفاق زندگیت بودم.

خیلی خسته‌ام، اَگر گربه بودم می‌رفتم بغل اولین آدمی که می‌دیدم می‌خوابیدم تا نوازش بشم.

They laughed at me because I'm different,
I laughed at them because they're all the same
بهم خندیدن چون متفاوت بودم،
بهشون خندیدم چون همه‌شون مثل هم بودن
• |.

شهرام شب‌پره می‌گه که توی هر شهر غریبی با تو می‌شه موندنی شد. چرا قبلاً دقت نکرده بودم که این چه‌قدر می‌تونه تعریف قشنگی باشه؟

پ.ن: بعد شما فکر کن همه‌ی اینارو میگه ولی بازم در نهایت میگه که «اما افسوس نمیزاره سرنوشت» =))))

من هیچوقت اهل نفرین نبودم ولی امیدوارم باعث و بانی اینکه من حتی وقتی دارم می‌خندم حالم خوب نیست، هیچوقت حالش خوب نباشه.