‏کاش گلدان پشت پنجره‌ات بودم؛ هِی زرد می‌شدم، هی غصه‌اَم را میخوردی

.࿐

کاش من کیت میدلتون بودم؛ پرنسس انگلستان، بریتیش، گم شده.

کاش دایناسور بودم؛ بزرگ، زیبا و منقرض.

محبوب قلب طلایی من؛
شما از روز امدنت انگار که در قفس پروانه های ابی رو به روی قلب من باز کردی!
من نمیدونم فلسفه ی عشق چیه؛ اما اینو میدونم که از یه جایی به بعد این من نبودم که توی داستان دست هات غوطه ور مونده بودم؛
تماما قلبم بود که منو به سمتت میکشوند
تا بتونه چشم های تو رو تا ابد توی خودش نگه داره.
و اینو بدون که هر چیم بشه، پروانه های قلب من تا همیشه به دست تو رام میشن.


. .

من نرفتم چون دست از دوست داشتنت کشیده بودم؛
من رفتم چون هرچقدر بیشتر می‌موندم، همونقدر کمتر خودمو دوست داشتم.

. .

‏من تاحالا انتخاب قطعی کسی نبودم؛من شاید،ولی و احتمالا بودم که بعدش رها شد.

ولی هیچکس اونجوری که من براشون بودم؛
برام نبودن!

براش نوشتم اگه یه روز، من نبودم؛
حتی اگه صد سال هم بگذره، با چی یاد من میُفتی؟
گفت:
هرچیزی که سبک باشه،
یه پری که تو آسمون رقصون رقصون میاد پایین؛
نسیمی که آروم میاد از کنار صورتم رد میشه.
وقتی بارون بیاد، از اون بارون ریزا، یادت میُفتم.
نور صبح که بزنه، نور صبح آرومه، چشمو نمی‌زنه؛ یادت میُفتم.
من یادت میُفتم، حتی اگه نباشی؛ حتی اگه نخوای یادم بیوفتی؛ یادت میُفتم چون همیشه یه گوشه از قلبم هستی، یه گوشه از زندگیم.

کاش لاک‌ پشت بودم؛ می‌توانستم هر وقت که خسته شدم، هر وقت که ترسیدم، در خود فرو بروم و وانمود کنم که سنگی، چیزی هستم...

‌‌‌‌‌‌.࿐

نیک: آره من عاشقت بودم؛ و بعدش تمام کاری که کردیم این بود که از هم متنفر بشیم، همدیگه رو کنترل کنیم، برای همدیگه درد ایجاد کنیم.
امی: ازدواج همینه دیگه:))


.