این جُمعهـــــ
و
جُمعه هایِ دیگــــــــــر
حَرف است!
آدَم بِشَوَم....

سه شنبه هم می آیی!

دِلـَـم نـه عِشق آتَشیـن میخواهــَـد
نـه دُروغ هـاےِ قَشَنگـــ
نـه سُکوتِ تَلـــخِ شاعِرانـه ، نـه اِدِعاهاےِ بُزُرگــــ
بـه بُزُرگــے هاےِ پـُر اِدِعا
دلَـم یِک فِنجـان قَهوـه ے داغ میخواهَــد
و یـِک دوست کـه بِشَوَد بآ او حَرف زَد...

بروهآیم کشیده و پهن است..
چِشمهآیم را بدون آرایش می ستایم
بینی اَم همین گونه به صورتم می آید
لَب هآیَم قَشنگ تراَز لَبخَندگُل اَست
شآلم رآ بِسیآر زیبآ می بَندم
کیلیپس رآ بآلآی سَرم نمی زَنم
نآخن هآیَم رآبلند می کُنم
عِشوه رآهمه بلد اَند.اَما هُنر آن اَست که برآی مردم خیابآن خَرج نَشَوَد
مآنتوهایَم هم زیباست..امّا برآی زیبایی لآزم نیست آب بروَد
کفش هآیم پآپیون دآرند امّا
دختر خوشتیپ چادری دیگر خوشحال نیست!

در این شهر پسری که قرار است مُهَندِس بِشَوَد از روزی که با او بگردد معتآد میشود
شهری که در آن زنـآن حُکم مَـگس هآی فرآوان رآ دارند و به قول یک عده، این زنآن هستند که مَردآن رآ تور میکنند!
این شهر میگوید زَن برای کار در شرکت خصوصی باید بدحجاب باشد!
شَهری که میگوید بآزیگر جلوی دوربین مثبت بآشد و در پشت دوربین، اصلا مُهم نیست!
شهری که میگوید گوشهآی خود را مثل موش بیرون بگذارید تا خوشگل شوید!
شهری که مَردُمش فِکر می کنند هرچقدر آرایش کنند فهمیده تر هستند!
با اینکه هیچ ....................

بآورتـــ بِشَود یآ نـﮧ

روزﮮ مـﮯ رسُد کـﮧ دِلَتــ برآﮮ هیچ کَس؛

بـﮧ اَندآزه ﮮ مَـטּ تَنگــ نَـפֿوآهَد شُد

برآی نِگآه کَردَنمـــ

כֿـَندیدنمـــ

اَذیتـــ کردَنمــــ

برآی تَمآم لَحظآتـﮯ کـﮧ دَر کـ ـنارَم دآشتی

روزﮮ خوآهد رسید کـﮧ

در حَسرَت تِکرآر دوبآره مَـטּ خوآهـﮯ بود

می دآنم روزﮮ کـﮧ نبآشَم "هیچکَس تکرآر مـטּ نخوآهد شُد

بآورتـــ بِشَود یآ نـﮧ



روزﮮ مـﮯ رسُد کـﮧ دِلَتــ برآﮮ هیچ کَس؛



بـﮧ اَندآزه ﮮ مَـטּ تَنگــ نَـפֿوآهَد شُد



برآی نِگآه کَردَنمـــ



כֿـَندیدنمـــ



اَذیتـــ کردَنمــــ



برآی تَمآم لَحظآتـﮯ کـﮧ دَر کـ ـنارَم دآشتی



روزﮮ خوآهد رسید کـﮧ



در حَسرَت تِکرآر دوبآره مَـטּ خوآهـﮯ بود



می دآنم روزﮮ کـﮧ نبآشَم "هیچکَس تکرآر مـטּ نخوآهد شُد





بیـخیـآل خیـآلـت میـشـومـ ...


و مـے سپـآرمت بہ دَسـت "او" !


امـآ چہ ڪنـمـ ڪہ "او" ،


فـقـط یـڪ ضَمـیر "سـوّم شـخص غـآیـب" نیسـت ...


"او" ڪســے اسـت ڪہ ...


تـمـآم هـسـتـے ایـטּ اوّل شـخـص مـُخـآطـب حـآضرَت رآ ...


بہ آتـش ڪشـیـده اسـت ... !

یه وَقتهآیـﮯ ﬤلَت مـﮯ בֿـوآهَـﬤ بِِشکَنـﮯ ... فَقَط بَرآﮮ یِک لَحظه نِگآهَش

صَبرَت رآ وُسعَت بِـﬤهـﮯ به اَنـﬤآزه اَیوبِ نَبـﮯ... شآیَـﬤ بِشَوﮮ فآتِحِ اِحسآسَش

کِنآر بُگذآرﮮ عآشِقآنه هآیَت رآ...بَرآﮮ בֿـریـﬤ حَتّی لَبـבֿـنـﬤهآﮮ نآشیآنه اَش

اَز تَمآمِ دُنیآ...شآنه اﮮ مـﮯ בֿـوآهَم بَرآی ﬤفنِ بُغض هآﮮ غَریبم

و ﬤلتَنگِ بآزُوآنـﮯ هَستَم که تَنگ مَرآ ﬤر بَرگیرَد

تا مُدَتـﮯهَرچَند کوتآه فَرآموش شَوَﬤ غَم هآﮮ عَمیقَم

حآل سَهمِ مَن اَز این رویاﮮ توבֿـآلـﮯ...ین روزهآ تَنهآ زُل مـﮯ زَنَم به چَشمآنَم...

قَـﬤم مـﮯ زَنَم پآبه پآی خوﬤم...خوﬤم را ﬤر آغوش مـﮯ کِشَم...

لالائـﮯ مـﮯ בֿـوآنَم بَرآﮮ مآﬤربُزُرگِ دَرونَم ...

وَلـﮯ ﬤلَم بَهآنه " یِکـﮯ نَبوﬤ قِصه اَم " رآ مـﮯ گیرَﬤ

نَهآیَت آرآم مـﮯ شَوَم...آرآم تَر از یِک مُرﬤه ......