همه چی عادیه، روزا میگذرن و کارها پیش میره؛
یهو صبح پا میشی میبینی حالت خوب نیست، یه غمی که گوشه دلت بیدار شده
غمی که بازمونده از اون اتفاقاتیه که ازش فرار کردی، نمیشه ازش فرار کرد فقط باید زمان بدی، بپذیری و رها کنی..

Accept life as it is. Then work to make it the way you want it to be.

زندگی رو همون طور که هست بپذیر.
بعدش تبدیلش کن به زندگی که میخواستی.

رشد اونجاییه که دیگه برای زخمات چرا و ای کاش نیاری! و دنبال مقصر نباشی و تو نقش قربانی فرو نری، رشد اونجاییه که بپذیری زخمی هستی ولی بجای تسلیم شدن ادامه بدی.

بعضی وقت‌ها هم اونی که عوض شده دیگه شبیه تصورات و خاطرات تو نیست فقط باید این رو بپذیری و سعی نکنی به یاد لحظات خوب گذشته، چیزی که خیلی وقته از بین رفته رو بخیه بزنی.

دوست داشته باش خودت رو با همه‌ی کم‌وکاستی‌ها و بپذیر، همون‌طور که کسی رو با همه‌ی‌ وجودت دوست داری.

Maturing is accepting you won't always get all the answers or apologies for the shit that hurt your heart...but you heal anyway.

بالغ شدن به این است که بپذیری همیشه همه ی جواب ها یا عذرخواهی ها را برای چیزهایی که قلبت را آزار می دهد دریافت نمی کنی، اما به هر حال التیام پیدا میکنی.

یه وقتایی هم تکلیف مشخصه ، ولی آدم دلش نمی‌خواد بپذیره :(

There are things that we don't want to happen but have to accept.

چیزایی وجود داره که ما نمی خوایم اتفاق بیوفته اما باید بپذیرمشون.

Accept what is.
Let go of what was.
And have faith in what be.

چیزی که هست و بپذیر.
چیزی که بوده رو رها کن و
به چیزی که قراره اتفاق بیوفته ایمان داشته باش.

Psychology says: you don't really need someone to complete you you only need someone to accept you completely.

روانشناسی میگه: تو واقعاً به کسی احتیاج نداری که کاملت کنه فقط به شخصی نیاز داری که تو رو کامل بپذیره...