آدمیزاد به گذشته‌ش پیوند خورده. همیشه دلش می‌خواد رفته‌ها رو برگردونه. به آدمایی که باهاش سرد شدن نگاه می‌کنه و حسرت اون صمیمیت از دست رفته رو می‌خوره. به خونه‌ی کودکیش میره و دلش فراغ بچگیش رو می‌خواد. ذهنش دنبال سال‌های جوونی و فرصت‌های از دست رفته‌ست. اشتباهات کرده و نکرده‌ش. جسم آدمیزاد میره به آینده اما ذهنش راه گذشته رو در پیش می‌گیره. در نهایت هیچ کدوم به جایی نمی‌رسن. من فهمیدم زندگی وقتی تیکِ «انجام شد» می‌خوره که ذهن و جسمت هر دو به یک سمت حرکت کنن.

‏یه جور ابراز علاقه عمیق‌تر از دوستت دارم هم وقتیه که با ذوق و شوق خاطراتِ بچگیشو واست تعریف میکنه

یه راه ساده برای اینکه یه نفر سه سوته نوکرت بشه..مخلصت بشه...غلام حلقه به گوشت بشه اینه که دفتر خاطراتشو کش بری
اگه مال دوران بچگیش باشه که دیگه چه بهتر!!