آره عوض شدم چون ارزش خودم رو فهمیدم، فهمیدم باید خودم رو دوست داشته باشم، فهمیدم نباید همیشه کنار بیام، فهمیدم آدم‌ها شبیه حرف‌هاشون نیستن، فهمیدم دلسوزی زیاد اشتباهه، فهمیدم باید خودم رو جای درست خرج کنم و فهمیدم تهش فقط خودم رو دارم، آره تجربه‌هام از من چیزی ساخته که دیگه نمیتونم و نمیخوام مثل قبل باشم.

هر گذشته برای من یک دَره. یک دَر سفید و بزرگ و این دَرها هم‌اندازه قطاری کنار هم قرار دارن. هر گذشته‌ای که نتونستم باهاش کنار بیام برام تبدیل به یک دَر شد که در نهایت مجبور بودم ببندمش و سه قفله‌اش کنم و کلیدش رو جایی بندازم که حتی دیگه خودمم نتونم پیداش کنم. خواستم بگم دَرهای زیادی توی گذشته‌‌ام وجودم داره که بین من و اون اتفاق یک مرز واحدی رو مشخص کرده و این‌قدر شبیه هم هستن که فراموش کنم هر دَر به کدوم خاطره باز می‌شه.

ولی دروغ چرا؟!
من دلم نمی‌خواست تنهایی از پس
همه چیز بر بیام...
• |.

چیزی که درمورد قطع ارتباطم با آدما دوست دارم حباب عظیمیه که می‌رم توش و دیگه اونقدر راحت نمی‌تونم ازش بیام بیرون و برگردم بین همون آدما

امیدوارم من به یادت بیام، وقتی یک روزی ازت راجب عشق پرسیدن!
• |.|

دلم میخواد مثلِ محسن چاووشی بیام بگم:

"محاله اعتنا کنم به وعده های مبهمت
منی که مطمئن شدم شفا نمیده مرهمت.."

ولی نه که نخوام، نمیتونم!

اگه خواستی بری طوری زخم بزن که دیگه نتونم سمتت بیام، من از دلخوش بودن میترسم، من از نصف و نیمه حضور داشتن میترسم، نمیخوام هیچ امیدی واهی‌ای باقی بمونه.

‏تهش تنهایی زورم به همه‌چی میرسه ولی دروغ چرا؟ دلم نمیخواست تنهایی از پس همه‌چی بربیام....

There are things we don't want to happen but have to accept, things we don't want to know but have to learn, and people we can't live without, but have to let go.

مواردی وجود داره که ما نمی خوایم اتفاق بیوفته اما باید بپذیریم، چیزهایی که نمی خوایم بدونیم اما باید بیاموزیم و افرادی که نمیتونیم بدون اونا زندگی کنیم، اما باید رهاشون کنیم.

بعضی از این "عزیزم ببخشید پیامت رو ندیدم" درواقع اینجوریه که "پیامت رو دیدم ولی حوصله‌ات رو نداشتم و ازت خوشم هم نمیاد اما اونقدر شجاعت ندارم بیام بگم داری روی مغزم سوهان می‌کشی پس میگم پیامت رو ندیدم که خوب به‌نظر برسم درحالی که هزاربار موبایلم از پیامت بیب بیب کرد"