آورده اند که در عهد پیامبر، صلی الله علیه و آله،
شخصی بیامد و سلام کرد و
گفت: یا رسول الله!
در فلان خانه مردی و زنی به فساد مشغول اند. فرمود ایشان را طلب باید داشت و تفحص کردن.
چند کس از صحابه در احضار ایشان دستوری خواستند.
هیچ یک را اجازت نداد.
امیرالمؤمنین علی، علیه السلام، درآمد.
رسول الله فرمود:
یا علی! تو برو و ببین تا این حال راست است یا نه؟
امیرالمؤمنین علی، علیه السلام که شخصی عالم به احکام الهی و کیفری اسلام بود بیامد.
چون به در خانه رسید چشم بر هم نهاد و در اندرون رفت و دست بر دیوار کشید تا گِرد خانه بگردید و حضور خود را آشکار کرد و بلند صدا زد
«خبر رسیده است در اینجا کسانی معصیت خدا می‌کنند...
بیرون آمد.
چون پیش پیامبر رسید گفت: یارسول الله!
گِرد آن خانه برآمدم، هیچ کس را در آنجا ندیدم...
پیامبر، صلی الله علیه و آله، به نور نبوت بیافت.
فرمود : یا علی انت فتی هذه الامة
تو جوانمردترین این امتی ...

نقل است که رابعه عَدَویه
یک شب در صومعه نماز می‌کرد. ماندگی در او اثر کرد در خواب شد.
دزدی درآمد چادری داشت، برگرفت.
خواست که بیرون شود راهِ در باز نیافت.
چادر بنهاد و برفت.
راه بازدید.
برفت و باز چادر برگرفت، بیامد باز راه نیافت.
باز چادر بنهاد.
همچنین کرد تا هفت بار ..
از گوشه صومه آواز آمد که: ای مرد!
خود را رنجه مدار که او چندین سال است تا خود را به ماسپرده است.
ابلیس زهره ندارد، که گِرد او گردد! دزدی را کی زهره آن بود که گرد چادراو گردد ؟
برو. رنجه مباش.
ای طرار! اگر یک دوست خفته است یک دوست بیدار است و نگاه دارد...


پ.ن

" رابعه عَدَویّه لقب‌گرفته به تاج‌ُ الرجال با کنیهٔ ام‌ُ الخیر،
بانوی زاهد، صوفی و شاعر در سدهٔ دوم هجری بود "