عاشق آدم‌هاییم که ناامیدم میکنن، قشنگ با زبون بی زبونی بهم میفهمونن که ارزش وقت گذاشتن ندارن و هرچقدر بیشتر براشون وقت بذارم بیشتر ناامیدم میکنن و میتونم به راحتی بیخیالشون شم.

‏وقتی یاد بگیریم که مجبوریم ادما رو از یه جایی به بعد رها کنیم و بیخیالشون بشیم، زندگی اروم میشه

‏تقصیر ما نیست، یه آدمایی زیادی حل شدن تو زندگیمون، جوری که نمیشه دیگه بیخیالشون شد...