خستم
نه اینکه کوه کنده باشم نه
فقط مثل کوه
پای کسی ایستاده ام
که برای تفریح کوهنوردی میکرد:)

از معضلات قوی بودن اینه که دیگه کسی درد و رنجت رو به رسمیت نمیشناسه!
چون تو ذهنشون جا افتاده که از پسش بر میای! و در نهایت اون لحظه ای که از درد به خودت میپیچی و انتظار داری به آغوش کشیده بشی و یکی بهت بگه میفهمم من هستم! با جمله تو میتونی قوی باش روبرو میشی!
بعضی اوقات ضعیف بودن حفاظت از سلامت روانته!

اسکار مزخرف ترین حس رو میشه به زمانی داد که هم از ته دلت یکیو دوست داری و هم دیگه از چشمت افتاده.

من هستم!
هستم تا توی بُردهات تشویقت کنم
که تو شکست‌هات دستتو محکم‌تر بگیرم
تو هیچ وقت منو رو به رویِ خودت نمیبینی
من همیشه همینجام، کنارت...
هرجایی از زندگیت که ایستاده باشی
تو پستی یا بلندیش،
تو روشن‌ترین یا تاریک‌ترین قسمتش
تنها نیستی، من کنارتم..

مرا ببین که ایستاده‌ام
پس از تمام رنج‌ها
چونان جوانه در بهار
مرا ببین هنوز هم جسور
مرا ببین هنوز برقرار ..

- نرگس صرافیان

♡

دیگه هیچی نمیتونه من رو ناراحت کنه، چون تقریبا همه اتفاق‌ها افتاده.

قشنگ تر این جمله نخوندم ، میگه:

چقدر ایستاده ، تا کوه شده است
چقدر گریسته ، تا دریا شده است
ایستادم ، گریستم ، مَن شُدم :)
• |.|

تو امّا هیچ‌وقت فراموش نکن
‏روزی که افتاده باشی
‏از زمین بلندت می‌کنم
‏اگر هم نتوانم
‏کنارت دراز می‌کشم :)

🩷..

همیشه دیگرانند که سمی‌اند و دیگرانند که قضاوت می‌کنند و دیگرانند که دل می‌شکنند و دیگرانند که بد رفتار می‌کنند! خودمان چه؟ خودمان آدمِ سمیِ جهانِ چند نفریم؟! خودمان چقدر دل شکانده‌ایم و چقدر قضاوت کرده‌ایم و چقدر آدم‌ها را کلافه کرده‌ایم؟ خودمان چند نفر را بی‌آنکه حواسمان باشد، تا مرز فروپاشی روانی برده‌ایم؟ کجا زیاد توقع داشته‌ایم و کجا قدر ندانسته‌ایم و کجا خودخواه بوده‌ایم و فقط به نفع و مصلحت خودمان فکر کرده‌ایم؟!
درستش این است که گاه‌گاهی بیرون دایره بایستیم و به رفتار خودمان هم نگاه کنیم و ببینیم از بیرون چطور به نظر می‌رسیم و کجای این معادله ایستاده‌ایم و چقدر کار داریم تا درست شویم و چقدر راه داریم تا درست رفتار کنیم؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان

جایی دورتر از خودم ایستاده‌ام به تماشای کسی که جای من زندگی می‌کند؛


چه بی‌رحمانه تنهاست و
چه به ناچار قوی...