دیگه هیچی نمیتونه من رو ناراحت کنه، چون تقریبا همه اتفاق‌ها افتاده.

قشنگ تر این جمله نخوندم ، میگه:

چقدر ایستاده ، تا کوه شده است
چقدر گریسته ، تا دریا شده است
ایستادم ، گریستم ، مَن شُدم :)
• |.|

تو امّا هیچ‌وقت فراموش نکن
‏روزی که افتاده باشی
‏از زمین بلندت می‌کنم
‏اگر هم نتوانم
‏کنارت دراز می‌کشم :)

🩷..

همیشه دیگرانند که سمی‌اند و دیگرانند که قضاوت می‌کنند و دیگرانند که دل می‌شکنند و دیگرانند که بد رفتار می‌کنند! خودمان چه؟ خودمان آدمِ سمیِ جهانِ چند نفریم؟! خودمان چقدر دل شکانده‌ایم و چقدر قضاوت کرده‌ایم و چقدر آدم‌ها را کلافه کرده‌ایم؟ خودمان چند نفر را بی‌آنکه حواسمان باشد، تا مرز فروپاشی روانی برده‌ایم؟ کجا زیاد توقع داشته‌ایم و کجا قدر ندانسته‌ایم و کجا خودخواه بوده‌ایم و فقط به نفع و مصلحت خودمان فکر کرده‌ایم؟!
درستش این است که گاه‌گاهی بیرون دایره بایستیم و به رفتار خودمان هم نگاه کنیم و ببینیم از بیرون چطور به نظر می‌رسیم و کجای این معادله ایستاده‌ایم و چقدر کار داریم تا درست شویم و چقدر راه داریم تا درست رفتار کنیم؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان

جایی دورتر از خودم ایستاده‌ام به تماشای کسی که جای من زندگی می‌کند؛


چه بی‌رحمانه تنهاست و
چه به ناچار قوی...

انقدری که امسال آدم از چشمم افتاده، میوه از درخت نیوفتاده.

دیگه هیچی نمیتونه منو ناراحت کنه چون تقریباً همه‌ی اتفاقا افتاده.

بدترین حال ممکن وسط بودنه؛ ‏یه جایی که نه خوبی و نه بد، یه چیزی هستی بین این دو که نمیتونی تعریفش کنی، نمیتونی توضیحش بدی، نمیتونی بفهمونی که چی داره به سرت میاد.نه سقوط میکنی و نه صعود.
‏مثل مورچه‌ای که افتاده توی ظرف عسل!

آدمیزاد ده بار از یه چیزی ناراحت میشه و در موردش حرف میزنه چون واسش مهمه، ولی یهو دفعه یازدهم میبینه دیگه ناراحت نمیشه چون دیگه از چشمش افتاده و واسش مهم‌ نیست.

انتظار کشیدن برای مسئله‌ای که هنوز اتفاق نیوفتاده، بدتر از درد کشیدن برای مسئله‌ای که اتفاق افتاده.