هدیه تهرانی یجوریه که بااینکه میدونی اون اصلا نمیدونه تو وجود داری، تلاش میکنی آدم بهتری باشی که ازت خوشش بیاد؛ نمیدونم چجوری منظورمو برسونم متوجه شین ولی همچین حالتیه که حس میکنی باید براش تلاش کنی تا شاید یروزی تاییدت کنه.

کاش یبار با کسی روبرو بشیم که خودش باشه، شبیه حرفا و اعتقاداتش زندگی کنه... آدما از اینکه خودشون باشن میترسن، اونا خوب میدونن برای اینکه خودت باشی و کارایی رو انجام بدی که از ته دلت میخوای، جوری رفتار کنی که خودت می پسندی، طوری لباس بپوشی که همیشه دوست داشتب، دیر یا زود باید تاوان سنگینی رو بدی چون با کسایی طرفی که دوست دارن شبیه خودشون رفتار کنی تا تاییدت کنن و تورو بین خودشون بپذیرن... برای همین به محض اینکه تصمیم میگیری خودت باشی با چیزای وحشتناکی طرف میشی، چیزایی مثل تنهایی، مثل طرد شدن، مثل قضاوت شدن، ترس از روبرو شدن با همین چیزاس که باعث شده خیلی از ماها یه عمر برده‌ی افکار دیگران باشیم و خود واقعیمون رو سانسور کنیم چون از اینکه پسمون بزنن وحشت داریم... شجاع‌ترین آدما اونایی هستن که یه روزی تصمیم گرفتن خود واقعیشون رو زندگی کنن، آدمایی که تعدادشون خیلی کمه..

‏دنبال یکی نباشین که همیشه تاییدتون کنه، آدم فقط کسایی رو همیشه تایید میکنه که حوصلشونو نداره

قهر میکنم تا محکم تر دستم را بگیری نه اینکه شانه خالی کنی و بگویی هر طور که راحتی
برای بودنم تاییدت را میخواهم نه تردیدت را

‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌