همین بغض های پشت پرده
این ابرهای باد آورده ..
اشک هایی که
لفتش نمی دهند .. بی هوا می بارند ..
لعنت به همین اشک ها که
به آب می دهند دسته گل غرورت را ..
لعنت به این چشم های زبان دراز
این چشمانی که تن نداده به آسیاب ، سفید هستند ..

و قسم به
این ریتم گرفتن از صدای شکستن ها
این "دل" / شکستگی های " بغض .. "
و آن " غروری " که از وسط ترک برداشت ..
ریتم می گیری با همین ها ..
حرف هایت را نشخوار می کنی روی ضرباهنگ شکستن ها
بخش می شوی روی نت به نت همین تثلیث تا
باور کنی آرام که از قلم عشق افتاده ای ..

شکستن که
به دل و بغضت بنشیند .. غرورت بر باد می رود ..
چشم هایت را روی تمام بشریت ،
درویش می کنی تا همیشه
یادت بماند که گاه
به سادگی پرسیدن یک نشانی
به درک بی کسی واصل می شوی ...