متاسفانه باید این حقیقت تلخ و بپذیری که همیشه انتخاب اول یسری آدمها نیستی! خیلی اوقات ترجیحات یا صندلی ذخیره ی اونایی.

تنهایی خودم رو به حس تنهایی که آدما با وجودشون بهم القا میکنن و بودنشون تنهاترت میکنه رو ترجیح میدم!

من تاریکی مطلقی که مال خودم باشه رو ترجیح میدم به اون نوری که به بقیه هم میتابه.

من از همین میترسیدم .
که تو اون آدمی نباشی که من تو ذهنم ازت ساخته بودم
واسه همین بود که ترجیح میدادم از دور دوستت داشته باشم
تا از نزدیک هیچ حسی بهت نداشته باشم .

انسان های اصیل رنج خودشون بودن رو به لذت فیک بودن ترجیح میدن!

از اون آدم‌هایی شدم که بین کم و هیچی، هیچی رو انتخاب میکنم، دیگه نه‌ توان آدم‌های نصف و‌ نیمه رو دارم، نه رفاقت‌های یکی دو‌ روزه، نه هر نوع رابطه انسانی نصف و‌ نیمه، ترجیحم اینه نداشته باشمشون، نداشتن خیلی از چیزها بهتر از نصف و‌ نیمه داشتنشونه مخصوصا آدم‌ها.

مثلا من "نبود" رو به "کمبود" ترجیح می‌دم.
به قول یارو گفتنی "عزتی در هیچ است‌‌؛ که در کم‌ و کاستی نیست"!

میدونی اوج خفگی کجاست؟ همون جایی که کلی حرف داری و به شدت ناراحتی و خیلی چیزها رو اعصابت میرن ولی سکوت میکنی و به اخرین درجه ناراحتی میرسی و ترجیح میدی که هیچی نگی فقط یه گوشه بشینی و ببینی چی میشه.

تو نسلی که هر روز با یکی بودن براشون عادی و شاید افتخاره من ترجیح میدم برا خودم وقت بذارم .

گاهی دوست داشتن، گفتنی نیست؛ فقط نگاهیه که به هزارتا کلمه ترجیح داده می‌شه.