آدم‌ها وقتی به کسی دل می‌بندن، یک هاله‌ای دور قلب‌شون شکل می‌گیره که اون هاله قلب‌شون رو گرم نگه می‌داره و در مقابل حال بد ازشون نگهداری می‌کنه. وقتی از اون فرد رفتاری می‌بینن که دور از تصورات یا باورشونه، اون هاله‌ست که ترک برمی‌داره و اون هاله‌ست که می‌شکنه. هربار بعد شکستن می‌شه دوباره ترمیم‌ش کرد و پایدار نگهش گذاشت اما هربار جنس اون هاله از بار قبل ضعیف‌تر می‌شه و به مرور حتی دیگه اثری ازش باقی نمی‌مونه.

دوری بینِ آدم‌هایی که نزدیک بودن، یه حریم ایجاد می‌کنه. یه مرز که حالا هر دو طرف نمی‌دونن برای نزدیک شدن مُجدد، چطور باید ازش رد شن. انگار که همه چیز یادشون رفته باشه. خیال می‌کنی هر حرفی که پیش از این می‌زدی، حالا گفتنش مسخره‌ست، خیال می‌کنی تمومِ فصل‌های مشترک میون‌تون از بین رفته.
ساختن یه رابطه‌یِ جدید اون قدر سخت نیست که ترمیمِ یه رابطه‌ی قدیمی هست.




. .