حرفایی که برای تو تبدیل به تروما شد رو اون اصلا یادش نمیاد.

میدونی چقد تروما لازمه که آدم فانی باشی؟ :)))

بزرگسالی این شکلیه که تروما و غم هات تورو به دوست هات وصل می‌کنه. فقط خودتون می‌دونین چه شب های سختی رو زنده موندین.

تروما یاهمون آسیب‌های روحی و زخم‌های روان باعث میشن چیزهایی رو تحمل کنی که حقت نیست چون نمیخوای آدم‌ها رو از دست بدی اما التیام، التیام زخم‌هات باعث میشه متوجه بشی بعضی از آدم‌ها جایی تو زندگیت ندارن و در اون لحظه حتی مهم نیست چقدر اون‌ها رو دوست داری.

از وقتی متوجه شدم که رفتار دیگران، بازتابی از مشکلات، کمبودها و ترومای درونی‌شان است، هیچ چیز را به خودم نمی‌گیرم...

ناراحتی از اینکه آدمارو نمیتونی بشناسی؟
به قول درمانگرم برای اینه که هنوز به شناخت عمیق درباره خودت نرسیدی!
چون تا وقتی که تو به درونت و زخم هات و تروماهات بطور کامل آگاهی پیدا نکردی، به رفتارهای آدمها که ناشی از زخم ها و تروماهاشونه نمیتونی آگاهی پیدا کنی!
از طرفی زخم هات هدایتت میکنه به سمت یک آدم زخمی دیگه که هنوز نتونسته مثل خودت از پس التیام زخم هاش بر بیاد، و در نتیجه هم اون به تو زخم میزنه و هم تو به اون.

هر جایی که دیدین کسی داره تو یه رابطه به شما آسیب میزنه اما شما نمیتونید ترکش کنید اسمش عشق نیست، اسمش وابستگی ناشی از تروماست.

خیلی دیوونه کننده است که چطور تروما باعث میشه مردم رو از خودمون دور کنیم، در حالی که تنها چیزی که میخوایم عشق و محبته.

حالا انقدر بزرگسالی رو دیس می‌کنید، کودکی مگه چه گلی به سرتون زده؟
هرچی بدبختی و تروما الان دارید از همون دورانه بابا.

اشکالی نداره، بالاخره خوب میشی، حتی اگه زمان زیادی طول بکشه تا تروما و زخم ها خوب بشن. تو اشتباهی نکردی که با یه آدم صمیمی شدی، این فقط یه درس برا آینده است، فقط دوباره جای اشتباه قرار نگیر.
‏یادت باشه، بهبودی دشواره