•
به‌ قول محمد صادق زمانی:

تو اگر خویش منی
پیش منی
نیش چرا؟
می‌کنی قلب مرا عرصه تشویش چرا؟
ای که آزار مرا مشی مداوم کردی
من که سرباز توام
مات چرا؟
کیش چرا؟

♡

دیوانه ام
یا شاید هم عاشق
که از فاصله ها
رنج می برم...
زخم می خورم!
اما باز هم
در انتظارِ تو نشسته ام...
تو در تشویش انتظارهای من
چقدر زیبا شده ای!

#علیرضا_اسفندیاری

✿ کپشن خاص ✿
‌
دیوانه ام
یا شاید هم عاشق
که از فاصله ها
رنج می برم..
زخم می خورم..
اما باز هم
در انتظارِ تو نشسته ام،
تو در تشویش انتظارهای من
چقدر زیبا شده ای!

#علیرضا_اسفندیاری

می سپارم دل به دریا،بی خیال
می شمارم لحظه ها را،بی خیال

می کشم بر دفتر نقاشی ام
نقش های زشت و زیبا،بی خیال

دوره گردی می شوم هر شب چو باد
میکنم فکر غزل را،بی خیال

لا به لای آن غزل ها می کشم
سرنوشت خیس خود را،بی خیال

گاه در آشفته بازار دلم
می شوم تنهای تنها،بی خیال

بی خبر از شعر پر تشویش عشق
می کنم خود را تماشا بی خیال

گاه می سازم برای روح خود
نردبانی تا ثریا،بی خیال

گاه از ترس نبود مصرعی
می زنم عمری تقلا،بی خیال

بی خیالم با خود اما با تو من
حرف هایی دارم اما......بی خیال....

زندگی غــــم ڪده ای...
بیش نبود...
سهم من جز غـــــم و...
تشویش نبود...
به ڪدام خاطره اش...
خوش باشم...
ڪه ڪدام خاطره اش...
نیـــــــش نبود..
‎‌‌‌‌‎‌‌
‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌

دلم گرفته است ...نه اینکه کسی کاری کرده باشد نه ...
من آنقدر آدم گریز شده ام که کسی کارش به اطراف من هم نمی رسد
دلم گرفته است که آنچه هستم را دوست دارم و آنچه هستند را میپذیرم
و آنچه هستم را نمی فهمند و دنیا هم به رویش نمی آورد این تناقض را
پرم از رفت و آمد انسان هایی که گمشده ای دارند و آدم به آدم نشانی اش را میگیرند
چقدر فرق دارم ..با دستهایی که عاشقانه میگیرند ...
با سیگار هایی که مشترک میکشند
با حرف هایی که از سر وجود ِ دیگری / در هم میپرند
تنهایی ام را بغل کرده ام ..
سخت است بفهمی آدم ها گناه نکرده اند که با تو احساس رفاقت میکنند
مشکل از درون توست که گاهی حوصله ی خود بودن نداری..
در خودت شعر میخوانی که جرات بلند سکوت کردن را نداری
در خودت کنار می آیی که جرات بر هم زدن نظم عمومی ِ این رخوت را نداری
در خودت میجنگی که باور کنی دنیا میگذرد
اما در درونت روی حرفت / مثل سنگ ایستاده ای
سخت است باور کنی این نیز میگذرد
و از دورن تشویش بگیری این همه گذشت و باز درگیر ِ گذشتنی
سخت است باور کنی آدم ها به سادگی با هم دوست میشوند ...
و به سادگی از هم می گذرند.../

دلم گرفته است ...نه اینکه کسی کاری کرده باشد نه ...
من آنقدر آدم گریز شده ام که کسی کارش به اطراف من هم نمی رسد
دلم گرفته است که آنچه هستم را دوست دارم و آنچه هستند را میپذیرم
و آنچه هستم را نمی فهمند و دنیا هم به رویش نمی آورد این تناقض را
پرم از رفت و آمد انسان هایی که گمشده ای دارند و آدم به آدم نشانی اش را میگیرند
چقدر فرق دارم ..با دستهایی که عاشقانه میگیرند ...
با سیگار هایی که مشترک میکشند
با حرف هایی که از سر وجود ِ دیگری / در هم میپرند
تنهایی ام را بغل کرده ام ..
سخت است بفهمی آدم ها گناه نکرده اند که با تو احساس رفاقت میکنند
مشکل از درون توست که گاهی حوصله ی خود بودن نداری..
در خودت شعر میخوانی که جرات بلند سکوت کردن را نداری
در خودت کنار می آیی که جرات بر هم زدن نظم عمومی ِ این رخوت را نداری
در خودت میجنگی که باور کنی دنیا میگذرد
اما در درونت روی حرفت / مثل سنگ ایستاده ای
سخت است باور کنی این نیز میگذرد
و از دورن تشویش بگیری این همه گذشت و باز درگیر ِ گذشتنی
سخت است باور کنی آدم ها به سادگی با هم دوست میشوند ...
و به سادگی از هم می گذرند.../

تویی که ناب ترین فصل هر کتاب منی

شروع وسوسه انگیز شعر ناب منی



من آن سکوت شکسته در آسمان توام

و تو درآمد دنیا و آفتاب منی



چقدر هجمه ی تشویش بی تو بودن ها

تویی که نقطه ی پایان اضطراب منی



برای زندگی ی بی جواب و تکراری

به موقع آمدی و بهترین جواب منی



روان در اوج خیالم چو رود می مانی

همیشه جاری و مانا در عمق خواب منی



نفس پس از گذرت از حساب می افتد

و تو دلیل نفس های بی حساب منی



رها مکن غزلم را همیشه با من باش

که ختم خاطره انگیزه شعر ناب منی


"آسیه رضایی"

سـاقــی بده پیمانه ای ز آن می کـــه بی خویشم کنـــد
بر حسن شور انگیز تو عاشق تر از پیشم کند
زان مــی کـــه در شبهـــای غـــم بـارد فــروغ صبحـــــدم
غافل کنـد از بیش و کم فارغ ز تشویشم کنـد
نــور سحــرگـــاهی دهــد فیضی کـــه می خواهی دهد
با مسکنت شاهی دهد سلطان درویشم کند
ســـــوزد مــــــرا ســـــازد مــــــرا در آتـــش انــدازد مــــرا
وز من رهــا سازد مــــرا بیگانه از خویشم کند
بستانــد ای ســـرو سهـــی! سودای هستــی از رهی
یغما کنـد اندیشـه را دور از بـــد اندیشــم کند
رهی معیری

هی فلانی!

دل به غم مسپار

نومیدی بران از خویش

دور دار از جان خود تشویش...


"مهدی اخوان ثالث"