‏احساس عدم تعلقم از مکان و افراد و اجتماع فراتر رفته و حس می‌کنم حتی به این دوره زمونه هم تعلق ندارم.

دوباره می‌گم: حتی پیاده‌روی تو مسیری که دوستش داری، زیباتر از دویدن تو جاده‌ایه که می‌دونی بهش تعلق نداری.

‌
نگذار غم به قسمتی از قلبت
که قبل‌ترها گفته بودی؛
متعلق به من است رِخنه کند،
بگذار خانه‌ام تا اَبد سبز بماند.

دنیا متعلق به اوناییه که ترس از دست دادن ندارن.

‏کاش مثل درخت بامبو بودم که به جایی تعلق ندارد. قسمتی از ساقه‌اش را جدا می‌کنیم، بدون ریشه، هرجا که شد می‌کاریم. طولی نمی‌کشد که از ساقه‌ی بلند ریشه‌های تازه‌ای می‌روید. رویشی دوباره در زمینی جدید. بی‌هیچ گذشته و حافظه‌ای!

ساقه بامبو
#سعود_السنعوسی

‌
‏احساس تعلق نداشتن، یکی از بدترین حسای دنیاست؛ مدام این حس باهاته که اینجا جای تو نیست، اضافی هستی و همه چی برات اشتباهه.
‌

آدمایی که متعلق به ورژن قبلی ما بودن ممکنه که بعد از تغییرات درونی دیگه نتونن در سبک جدید زندگی ما رو همراهی کنن.

این‌قدر من رو حبس کردی توی زندان افکارت که کم‌کم داره باورم می‌شه این زندان همون جاییه که بهش تعلق دارم.

My dear for a long time!
I've realized that you're not mine, and I'm hopeless
I will love you more than ever.

عزیز مدت‌های طولانی‌اَم!
من این را فهمیده‌ام که شما متعلق به من نیستی، و من بی‌آن‌که دیگر امیدی داشته باشم،
بیشتر از همیشه دوستت خواهم داشت.

پس کی تموم میشه؟ احساس مداوم تعلق خاطر به گذشته‌ها، حسرت و درد غریبی؟