چقدر از این تعریف رابرت فارست، نویسنده آمریکایی، خوشم اومد و چقدر دقیق میگه؛

«نخستین انسانی که به جای پاسخ دادن به توهین، آن را نشنیده گرفت، نخستین پایه گذار فرهنگ و تمدن بشری بود.»

خیلی‌هایمان با یک حرف، به قدر هزار حادثه‌ی مرگبار، زخم برداشته‌ایم و با یک نگاه بی‌ملاحظه‌ی تحقیرکننده، انگار که بلندمان کرده‌اند و از فاصله‌ی چند هزار متری محکم به زمینمان کوبیده‌اند و شکستن که هیچ، خرد شده‌ایم!
ما آدم‌ها تنها گونه‌ی زنده‌ی زمینیم که در نهایت تمدن و حفظ ظاهر انسانی، به وحشیانه‌ترین صورت‌های ممکن، روح و روان و شخصیت همدیگر را دریده‌ایم و نابود کرده‌ایم و جالب اینکه هنوز سرپاییم، باهم دست می‌دهیم و به هم لبخند می‌زنیم و همزیستی ظاهرا مسالمت‌آمیزی هم باهم داریم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

✿ کپشن خاص ✿

- دوستم داشته باش
وحشیانه، به سانِ تاتاران
سوزان، همچون بیشه زاران
برنده، چو باران
متوقف مشو
رها مکن
و هرگز متمدن مشو..!
چرا که ویران می‌شود بر لبانت ، تمام تمدن‌ها!

#نزار_قبانی

✿ کپشن خاص ✿

همیشه فکرم مشغول این بود که چرا آدم های جدید برایمان حکم نوبرانه را دارند!
حس میکنیم اگر رابطه ی خاص برقرار نکنیم عقب میمانیم ...
در برابر آدم های جدید مهربانیم، مودبیم، متمدنیم، شوخی میکنیم. اما خانواده مان ما را یک آدم بد خلقِ نچسب میدانند!
همیشه برای تازه ها خود بهترمانیم
در حالی که کهنه تر ها هوایمان را بیشتر دارند ...

با کهنه ها، تازه بمانیم...

- باور نداشتم که زنی بتواند شهری را بسازد و به آن آفتاب و دریا ببخشد و تمدن..
دارم از یک شهر حرف می‌زنم
تو سرزمینِ منی
صورت
و دست‌هایِ کوچکت
صدایت
من آن‌جا متولد شده‌ام
و همان‌جا می‌میرم...

#نزار_قبانی

یکی که وقت دلخوری قهر نکنه و بیاد بشینیم مث آدمای متمدن حرف بزنیم و مشکلاتو حل کنیم هم آرزوست!

Either you think, or else others have to think for you and take power from you, pervert and discipline your natural tastes, civilize and sterilize you.

یا فکر کن، یا در غیر اینصورت دیگران مجبورند برای تو فکر کنند و قدرت را از تو بگیرند، تمایلات طبیعی تو را به انحراف کشانیده و تحت انضباط درآورند، تو را متمدن کرده و منزوی کنند.

قدیمی ترین تندیسی در جهان که عشق را به تصویر میکشد.
این تندیس برنزی متعلق به تمدن املش (شمال ایران) است که قدمت آن به هزاره اول قبل از میلاد باز میگردد.

باور نداشتم که زنی بتواند
شهری را بسازد و به آن
آفتاب و دریا ببخشد و تمدن.

دارم از یک شهر حرف می‌زنم!
تو سرزمین منی!
صورت و دست‌های کوچکت
صدایت...
من آنجا متولد شده ام و همان جا می میرم

(نزارقبانی)

" قهر ، قهر ، تا روز قیامت ..."

این زیباترین دروغِ کودکی هایمان بود ...
قرار بود مثلاً دلخوریمان تا ابد کِش بیاید ،
اما با یک "ببخشید" ، سر و تهِ قضیه هم می آمد و دوباره مشغولِ بازی می شدیم ...
انگار هم نه انگار ، که قهر کرده بودیم ...
بچگی ها ، در همین سادگی و بی شیلگی اش قشنگ بود ...
امان از این بزرگ شدن ...
امان از این قهر هایِ بی صدایِ طولانی !
حالا قهرِ مان را جار نمی زنیم ،
خیرِ سرمان مثلاً متمدن شده ایم ...
خیلی بی صدا می رویم ،
اما برای همیشه ...
اما بدونِ بازگشت ‌‌...
دلمان هم خوش است که بزرگ شده ایم !

#نرگس_صرافیان_طوفان