‏از اون آدمایی شدم که بین کَم و هیچی، هیچی رو انتخاب میکنم!
دیگه نه توان آدم‌های نصف و نیمه رو دارم، نه رفاقت های یکی دو روزه، نه هر نوع رابطه‌ی انسانی نصفه و نیمه!
ترجیحم اینه نداشته باشم!
نداشتن خیلی از چیزا، بهتر از نصفه ونیمه داشتنشونه، مخصوصا آدم‌ها…!

ولی من فکر میکنم زنا وانمود میکنن ضعیف هستن، تا مردا احساس تکیه‌گاه بودن کنه چون تازه بعد رفتنشون میفهمیم اونی که تکیه داده بود ما بودیم نه اونا!:)))))))

خوش به حال برگ های پاییزی. وقتی خزون و زرد شدن و دیگه جونی توی تنشون نموند میتونن بالاخره از درخت رها بشن ولی آدم خزون و زرد و تیکه تیکه میشه ولی باز هم مجبوره با کالبد بی جونش خودش رو روی شاخه نگه داره. آدم حتی حق نداره بعد از بارها مردن توی زندگی، راحت آروم بگیره و بمیره.

آدمایی که شب از خونه میزنن بیرون پُر از حرفن واسه گفتن اما کسی رو ندارن واسه شنیدن، برای همین دستِ خودشون رو میگیرن و میزنن به دل خیابون،
راه رفتنشون از کنج دیوار، نگاهشون به پنجره‌های تاریک، حتی سیگار کشیدنشون وقتی نشستن لب جدول کنار پیاده رو پر از قصه‌ست.

#علی_سلطانی
.راز رُخشید برملا شد

یجوری با بعضیا یهو از هم دور میشیم که پشمام میریزه اصن انقدر صمیمی و نزدیک بودم باهاشون یه زمان! ولی اشکالی نداره چون رفتنشون به هیچ جام نیست کسی که بخواد بره میره.
‌

دیگه خسته شدم از بس آدما بهم اضطراب رفتنشون رو دادن.
‏برید گمشید همتون.

کاش اون حس خوبی که قبل از شناختن بعضی آدما بهشون داریم بعد از شناختنشون محو نمیشد ..

تو یه رمانی یه جمله ی خوندم که عمیقا بهش معتقدم می‌گفت:
«هر سری که تو میبخشیش، اون یه ذره بیشتر عاشقت می‌شه، ولی تو دست از دوست داشتنش برمی‌داری؛ می‌رسه تا روزی که اون عاشق‌ترینه و تو هیچ حسی نسبت بهش نداری.»
اینو فقط اونایی می‌فهمنن که همه جوره پای دوست داشتنشون موندن.

متاسفانه اطرافیانم هیچ‌وقت متوجه نشدن که وقتی بابت رفتارشون ازشون توضیح می‌خوام بخاطر دوست داشتنشونه، بخاطر این‌که می‌خوام نگهشون دارم وگرنه که گوربابای هرکی هرکاری که کرد.


. .

درمورد روابط انسانی به یه اصل رسیدم که هرچی بیشتر برا نگه داشتنشون تلاش کنی، ازت دورتر میشن…