‏از این غریبه شدن با آدما متنفرم
از اینکه هنوز یادته یه روزی چطوری کنار هم شاد بودین
چطوری باهم دیگه گریه می کردین
تا کجای عمق وجود همدیگه رو می‌شناسین. ولی حالا چیزی جز دوتا غریبه که ساده از کنار هم رد میشن نیستید !

متنفرم از خودم چون خوابتو می‌بینم و متنفرم از تو چون فقط می‌تونم خوابت رو ببینم.

شمارو نمیدونم:)))))))))))))))) ولی من از خودم متنفرم:)))))))))))))))) که همیشه از شدت عصبانیت زیاد:)))))))))))))))))) گریه ام میگیره:))))))))))))))))))))))))))

از روابط سطحی متنفرم و از روابط عمیق، می‌ترسم!

متنفرم از ندونستن روزمرگی کسی که دوستش دارم. متنفرم ندونم صبحونه چی خورده؛ چای‌ش رو با چی خورده. متنفرم ندونم چی پوشیده و با چی رفته دانشگاه. متنفرم ندونم راننده ون یا اسنپ بهش چی گفته. متنفرم ندونم هنوزم از اسنپ می‌ترسه یا نه. متنفرم ندونم بین دو کلاس چیکار کرده و وقتی با بی‌حوصلگی از کنار آدم‌ها عبور می‌کرده چی شنیده. متنفرم ندونم تو کدوم بشقاب غذا خورده و عصر قراره سینما بره یا درس بخونه. ماشالا ماشالا چقدر چیز میز برای تنفر‌ از زنده بودن وجود داره.

جدیداً آدم‌ها این حس‌ رو بهم می‌دن که باهاشون تو مسابقه‌ای به اِسم « کی از همه صبور تره؟! » قرار دارم و این دیوونه‌ام می‌کنه. من نمی‌خوام آدمی که صبور تره باشم. متنفرم از صبور بودن. مدت‌ها صبور بودم و تماماً اشتباه بود. تو مسابقه‌ای به اِسم « زندگی » جایی برای برنده‌ی مسابقه « کی از همه صبور تره؟! » نیست.

گاهی وقتا هم‌ به دلیل شرایط زندگیت از آدما میخوای که بهت نزدیک نشن ولی اونا همچنان اصرار به این کار دارن، تهشم باهات دشمن میشن که چرا صدتو براشون نذاشتی. یکی از دلایل تنفرم ازشون هم همینه.

I hate the nights where I can't sleep because I'm overthinking way too much.

از شبایی که نمیتونم بخوابم متنفرم،
چون بیش از حد دارم فکر میکنم.

اگر مرا قلبی بود تنفرم را می‏نوشتم روی یخ و چشم می‏دوختم به حضور آفتاب....

. .

متنفرم از همه وقتایی که توی بحث و دعوا برخلاف طرف مقابلم، مدام حواسم هست چی رو نباید بگم که ناراحت نشه.