تـنها تـوئـی تـنها تـوئی در خـلوت تنهائیم

تنها تو می خواهی مرا با این همه رسوائیم



جان گشته سرتا پا تنم از ظلمت تن ایمنم

شــو آفـتاب روشنـم پـیدا بــه نـاپـیدائیم



مـن از هـوسها رسته ام از آرزوها جسته ام

مـرغ قفس بشکسته ام شادم ز بـی پروائیم



دانـی کـه دلدارم تـوئی دانم خریدارم توئی

یـارم توئی یارم توئی شادی از این شیدائیم

ما که از هم توقعی نداریم !!!
فقط قرار است من چیزکی بنویسم و شما بخوانید و گاهی بخندید و گاهی گریه کنید...
و یک ردپائی بگذارید تا من بدانم که اینجا، توی این برهوت تنها نیستم
و برای خودم حرف نمیزنم!
اصلا" شما هستید که من بدانم حرفهایم را کسی دوست دارد...
خودم را هم شاید !!!
بعد می­گذارم شما حرف بزنید و من می­آیم به گوش دادنتان.
جز این که نیست؟ هست ؟!!
ما آدم­ها همه تنهائیم و آنها که میایند اینجا تنهاتر…
و هر چه آن بیرون توی دنیای آدم­ها تنهاتر باشیم، اینجا پررنگ­تریم.
بیشتر پی ِدوست می­گردیم. بلندتر داد میزنیم.
ما، قابل ترحم­ترین موجودات این دنیا، پناه می­بریم به آدمهائی که نمی­شناسیمشان !!!
به رابطه­هائی از جنس ِدیتا، از جنس ِفیبرنوری!
و دل می­بندیم به لبخندهای یک صورتک زرد رنگ که فقط گاهی قلبی گوشه­اش هست !!!
و دلخوشیم به بوسه­های همان صورتک…
با هم میخندیم و با هم گریه می­کنیم.
به جای چشم­های هم، به مانیتور نگاه میکنیم
و به جای دستهای هم، ماوس کامپیوترهایمان را در دست می­گیریم.
ما چقدر تنهائیم…
و چقدر ابعاد این تنهائی وحشت­آور است…

در نقاشی هایم تنهائیم را پنهان میکنم

در دلم دل تنگی ام را

در سکوتم حرف های نگفته ام را

در لبخندم غصه هایم را

دل من چه خردسال است!

ساده مینگرد

ساده میخندد

ساده میپوشد

دل من از تبار دیوارهای کاهگلی است

ساده می افتد

ساده می شکند

ساده می میرد

ساده

دلم یک خواب میخواهد از ان خواب های همیشگی

دلم برای کسی تنگ است که گمان می کردم

می آید ، می ماند و به تنهائیم پایان می دهد

آمد ، رفت ، و به زندگی ام پایان داد