همش میگه چرا تو خودتی، چرا تو جمع ما نمیای؟ من از جمع شما بیزارم، جمع شما جمع گرگ‌های غریب کشه، تنهاییم بی‌خطره.

•
احساس غریبی نکنید ، همه‌ی ما شب‌ها یک جورِ خودمان ناراحتیم ، غریبیم ، تنهاییم ولی در پایان همه‌ی این‌ها در اعماق وجودمان به نور سپیده دم امید داریم به صبح شدن .

♡

وقتی با من میمونی
تنهاییمو باد میبره...

احساس غریبی نکن.
همه‌ی ما شب‌ها یک جور ناراحتیم، غریبیم،
تنهاییم.
ولی در پایان همه‌ی این‌ها
در اعماق وجودمان،
هنوز به نورِ سپیده‌دم اُمید داریم.
به صبحِ روشن 🤍

احساس غریبی نکن.
همه‌ی ما شب‌ها یک جور ناراحتیم، غریبیم،
تنهاییم.
ولی در پایان همه‌ی این‌ها
در اعماق وجودمان،
هنوز به نورِ سپیده‌دم اُمید داریم.
به صبحِ روشن 🤍

سلام صبحتون زیبا.

این نوشته صادق هدایت یه درس بزرگه برای هممون:

یادم باشد
که تنهاییم را برای خودم نگه دارم،
و بغض های شبانه ام را
برای کسی بازگو نکنم.
تا ترحم دیگران را
با اظهار علاقه اشتباه نگیرم.
یاد من باشد
که فقط برای سایه‌ام بنویسم..

چقدر حالم خوب نیست
چقدر همه جام درد میکنه
اون از دلم که داره میترکه
اون از تنهاییم که غمباد گرفته
اون از حرفام که هیچ کس نفهمید و لالمونی گرفته
اونم از غصه های تیکه تیکم
که هرچی گفتم میگذره نگذشت
این دردارو کسی نمیبینه جز خودم
همش میشه فکر میفته تو سرم
هی درد میکنه
هی درد میکنه
هی درد میکنه…

چقدر تنهاییم؛ چقدر تنهاییم. کجای تاریخ، ایرانی انقدر تنها بوده؟ کجای تاریخ انقدر درد روی درد گذاشته؟ کجای تاریخ این‌طور توی قفس بودیم؟

سردته؟
‏-آره.
‏ بیا، هودی منو بپوش.

سردته؟
‏-آره.
‏ بیا بغلم

سردته؟
‏[کسی نیست بگه آره، هممون تنهاییم]

نمیدونم درکم میکنید یا نه ولی،
من اجتماعی‌ترین آدم‌گریز دنیام. وقتی تو جمعم، یه جوری اجتماعی و بگو-بخندم که انگار دارم لذت دنیا رو می‌برم، ولی در درونم دارم لحظه‌شماری می‌کنم که برگردم خونه، برم تو غار تنهاییم و ترجیحاً تا مدتها ازش درنیام.