‌قشنگ ترین توصیفی که
راجع به آدمای مهربون شنیدم این بوده:
«کسانی که به زندگی دیگران نور می‌بخشند
روزی خورشید خواهند شد.»

عمیق ترین توصیفی که میتونم راجع بهش داشته باشم اینه که:
"نبودنش سخت است
اما بودنش هم دیگر به من احساس خوشبختی نمیدهد."
‌

قطعاً بهترین توصیفی که از بلاتکلیفی خوندم این نوشته از سیمین دانشور بود که می‌گفت:
گاهی آدم می‌ماند بین بودن و نبودن،
به رفتن که فکر می‌کنی اتفاقی می‌افتد که منصرف می‌شوی، می‌خواهی بمانی رفتاری می‌بینی که انگار باید بروی و این بلاتکلیفی خودش کلی جهنم است :)