بهش گفتم: "واقعا یکی باید باشه کنارت تا غذاتو باهاش تقسیم کنی یا از کنارش بودن لذت ببری. حداقل من دنبال دلیلم. هیچ‌وقتم نتونستم خودم دلیل محکمی برای خودم باشم."

کاش می‌تونستم به راحتی پوست انداختن از جسمم و متعلقاتش جدا شم و برم جایی که دست کسی بهم نرسه.

هر گذشته برای من یک دَره. یک دَر سفید و بزرگ و این دَرها هم‌اندازه قطاری کنار هم قرار دارن. هر گذشته‌ای که نتونستم باهاش کنار بیام برام تبدیل به یک دَر شد که در نهایت مجبور بودم ببندمش و سه قفله‌اش کنم و کلیدش رو جایی بندازم که حتی دیگه خودمم نتونم پیداش کنم. خواستم بگم دَرهای زیادی توی گذشته‌‌ام وجودم داره که بین من و اون اتفاق یک مرز واحدی رو مشخص کرده و این‌قدر شبیه هم هستن که فراموش کنم هر دَر به کدوم خاطره باز می‌شه.

اگر امروز یه درخت کاشته بودم با گریه‌هام می‌تونستم پاش آب بریزم و تا الان میوه هم داده بود.

هنوز نتونستم اینو بفهمم: اُمید داشتن و ادامه دادن،
بزرگ‌ترین "قدرت" انسانه؟ یا بزرگ‌ترین "ضعفِش"؟

کاش میتونستم روت برچسب بزنم و بنویسم
این ادم مال منه لطفا نه نزدیکش بشید،
نه بهش دست بزنید. با تشکر:)


🩷.

اگه می‌تونستم، زندگی‌م رو بهت می‌دادم تا دوباره زندگی کنی. یه جور دیگه. این‌بار اون‌طوری که خودت می‌خوای. طوری که برای تو شایسته و مناسبه. نه چیزی که الان، این‌شکلی بهش مجبوری.

Life became so difficult that I couldn't stop myself from crying! :)

زندگی اونجایی سخت شد که دیگه نتونستم خودمو با گریه خالی کنم!:)

هیچ بردی تو زندگیم نداشتم، حتی نتونستم دل تورو ببرم.

خیلی
جاها
هم
زورم
رسید
هم
میتونستم
ولی
دلم
نیومد !!