عرفان طهماسبی میگه:
با اینکه دلگیرم ازت، الهی دنیا
برات بسازه
ولی نمیتونم مثل اون بگم من میگم:
الهی لحظه به لحظهت شکست
باشه که شوق زندگیو ازم گرفتی!:)

دلم میخواد مثلِ محسن چاووشی بیام بگم:

"محاله اعتنا کنم به وعده های مبهمت
منی که مطمئن شدم شفا نمیده مرهمت.."

ولی نه که نخوام، نمیتونم!

اگه خواستی بری طوری زخم بزن که دیگه نتونم سمتت بیام، من از دلخوش بودن میترسم، من از نصف و نیمه حضور داشتن میترسم، نمیخوام هیچ امیدی واهی‌ای باقی بمونه.

عمیق ترین توصیفی که میتونم راجع بهش داشته باشم اینه که:
"نبودنش سخت است
اما بودنش هم دیگر به من احساس خوشبختی نمیدهد."
‌

شرایط جوریه که فقط می‌تونم با این حرف احمد محمود همذات‌پنداری کنم که میگه:

سال‌هاست منتظر آمدن روزهای بهترم
اما نمی‌دانم چرا هنوز هم دیروزها بهترند...

But I am sure that sadness has weight; When I'm sad, I slow down, if I'm sleeping I can't get up, it's like a press machine is putting pressure on you...

ولی من مطمئنم غم وزن داره؛ وقتی غمگینم کندتر میشم، اگر خوابیده باشم نمی‌تونم بلند شم، اصلا انگار دستگاه پرس داره بهت فشار وارد می‌کنه...

هر بار که یکی از ما می‌نویسه «چرا نمی‌تونم بغلت کنم؟» جفت‌مون پرت می‌شیم ته دره؛ دور بودن این شکلیه..

متاسفانه اصلا نمیتونم آدم با سیاستی باشم، با یکی حال نکنم از تک تک اجزای صورتم مشخصه..

آدما رو تو ذهنتون اونقدر بزرگ نکنید که تو واقعیت حتی دست خودتونم بهشون نرسه!

من تنها موندن رو ترجیح میدم به دوست داشتن آدم‌ اشتباهی، اونا میتونن کاری کنن که دیگه حتی آدم‌های درست رو هم نتونم دوست داشته باشم.