من می‌دونستم آدم‌ها دروغ‌گو هستند. من می‌دونستم آدم‌ها شریف نیستند. من می‌دونستم آدم‌ها فراموش کننده هستند. من می‌دونستم آدم‌ها چیزی که می‌گن نیستن. من می‌دونستم آدم‌ها می‌تونند در یک لحظه تمام حرف‌هایی که زدن رو فراموش کنند. من تمام معایب و باگ‌های آدم‌ها رو می‌دونستم و نمی‌خواستم تو یادآور این‌ها برای من باشی. کاش تو آدم نبودی. کاش تو هیچ‌وقت نبودی. کاش به تو فکر نکنم. کاش بیشتر اَز این من و خودت رو از خودت نااُمید نکنی. آه اَز جوانی. آه از جوان‌های بدون چراغ در سیاهی.

آدمایی که متعلق به ورژن قبلی ما بودن ممکنه که بعد از تغییرات درونی دیگه نتونن در سبک جدید زندگی ما رو همراهی کنن.

من عمیقا به این اعتقاد دارم که آدما با یه حرکت میتونن برای همیشه از چشمت بیوفتن.

آدمی سعادتش رو به رشدش مدیونه،
رشدش رو به یادگیری از شکست‌هاش،
شکست‌هاش رو به جسارتش،
جسارتش رو به موفقیت‌های قبلیش،
موفقیت‌های قبلیش رو به تلاشش،
تلاشش رو به پشتکارش،
پشتکارش رو به انگیزه‌ش،
و انگیزه‌ش رو، گاهی، به زخم‌هاش...

زخم‌ها دردناکن. اما می‌تونن بانی سعادت هم بشن.

Be careful with your words, they
can only be forgiven, not forgotten.

مراقب حرفات باش، اونا میتونن بخشیده بشن اما فراموش نه.

‏آدما یا حالشون بَده و شروع میکنن درباره مشکلاتشون حرف زدن
یا حالشون انقدر بَده که حتی نمیتونن حرف بزنن.

من تنها موندن رو ترجیح میدم به دوست داشتن آدم‌ اشتباهی، اونا میتونن کاری کنن که دیگه حتی آدم‌های درست رو هم نتونم دوست داشته باشم.

من تنها موندن رو ترجیح میدم به دوست داشتن آدم‌ اشتباهی، اونا میتونن کاری کنن که دیگه حتی آدم‌های درست رو هم نتونم دوست داشته باشم.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»

اونجایی که عاقل شدی
و آدما دیگه نمیتونن مثل قبل
ازت سو استفاده کنن
بهت میگن : خیلی عوض شدی ...

عکس که چاپ می‌کنی، انگار دیگه خاطره‌ها نمی‌تونن از دستت فرار کنن. بعضی وقت‌ها این احتمال که عکس توی موبایلت گم بشه خیلی بیشتر از گم شدن یه تیکه کاغذ به‌نظر می‌رسه.