“We need to learn to love ourselves first, in all our glory and our imperfections. If we cannot love ourselves, we cannot fully open to our ability to love others or our potential to create.”

ما باید یاد بگیریم که در ابتدا خودمون رو با همه ی زیبایی ها و نواقصمون دوست داشته باشیم.
اگر ما نتونیم خودمون رو دوست داشته باشیم، نمی تونیم به طور کامل توانایی خودمون رو برای دوست داشتن دیگران بذاریم یا پتانسیل خلق عشق رو نمیتونیم داشته باشیم.

We can only achieve success if we don't give up and keep trying after every defeat till achieving what we desire.

ما تنها در صورتی می تونیم به موفقیت برسیم که تسلیم نشیم و پس از هر شکستی تلاش خودمون رو ادامه بدیم تا به خواستمون برسیم.

ولی ما نمیتونیم بد بشیم، هربار که از کارای خوبم در حق یکی‌ پشیمون میشم میگم این دیگه آخرین باره، میگم دیگه کسی روی خوشمو نمیبینه. ولی نمیتونم، ما مثل اونا نیستیم ما نمیتونیم بد بشیم...

The greatest gift we can give to the world is not becoming like the people who hurt us.

بزرگترین هدیه ای که می تونیم به دنیا بدیم اینه که شبیه افرادی نباشیم که به ما صدمه می زنن.

There are things we don't want to happen but have to accept, things we don't want to know but have to learn, and people we can't live without, but have to let go.

مواردی وجود داره که ما نمی خوایم اتفاق بیوفته اما باید بپذیریم، چیزهایی که نمی خوایم بدونیم اما باید بیاموزیم و افرادی که نمیتونیم بدون اونا زندگی کنیم، اما باید رهاشون کنیم.

تو این زندگی برای بدست آوردن هر چیزی باید چیزهای دیگری رو از دست بدی. مهم اینه که خودت رو بشناسی و بدونی چه چیزی زندگی تورو ارزشمندتر می‌سازه، نهایتا حرص چیزهایی که از دست دادی رو نخوری و بدونی خود سرزنش‌گری فقط انرژیتو می‌گیره. تلاش کنید بپذیرید. بپذیرید که در هر حال ما نمی‌تونیم به گذشته برگردیم و طور دیگه‌ای زندگی کنیم ولی می‌تونیم زمان حال رو بهتر سپری کنیم.

Nobody really knows how much anyone else is hurting. We could be standing next to someone who is completely broken and we’d never know. So, be kind always. With yourself, and others.

هیچ کس نمیدونه که چقد بقیه درد میکشن ما میتونیم کنار یکی که کاملا شکسته شده بایستیم و هیچ وقت ندونیم که اون شکسته، پس مهربون باش همیشه، هم با خودت هم با بقیه.

یکی از نشونه‌های اضطراب پنهان و بی‌قراری، عادت به پریدن توی صحبت طرف مقابله، حتی اگر این پریدن توی ذهنمون باشه و به زبون نیاریمش.

اینکه بتونیم در سکوت ذهنی به طرف مقابل گوش بدیم نشونهٔ آرامشه.

ما نمی‌تونیم تفکر آدما و نحوه‌ی رفتارشون رو تغییر بدیم، ولی می‌تونیم یاد بگیریم از روابطی که باعث اذیتمون می‌شن فاصله بگیریم و از خودمون مراقبت کنیم.

حقیقت همین‌جا یقه‌ات رو می‌گیره که متوجه میشی آدم‌ها ۲۴ روز رو درگیر نیستن. می‌دونی که خودت هم امکان نداره یه لحظه برای نفس کشیدن فرصت نداشته باشی. می‌تونیم بهش پیام بدیم و حالش رو بپرسیم ولی به هردلیلی ترجیح میدیم غیب بشیم و هزارتا بهونه بچینیم چون اگر دلیل این باشه که دیگه نمی‌خوایم با اون شخص صحبت کنیم یا ارتباطمون رو کمرنگ‌تر کنیم، ساده‌ترین راه اینه قایم بشیم ولی واقعیت رو به کلمه تبدیل نکنیم. کلمه‌ها ترسناکن. واقعیت رو شبیه یک سیلی محکم می‌کنه و می‌زنه به صورتت.