وقتی می‌بینم کسی به‌حدی به باورهاش مطمئنه که شک به خودش راه نمی‌ده، کم‌کم ازش فاصله می‌گیرم. این آدم به درد دوستی و تعامل نمی‌خوره. این آدم مجسمه‌ست، پادکسته، متکلم وحده‌ست. این آدم توی من فقط دنبال تایید خودشه.

. .

ولی شیخ بهایی با این شعرش حجت رو تمام کرد:

آن کَس که بَدَم گفت، بدی سیرت اوست

وآن کس که نِکو گفت مَرا، خود نیکوست

حالِ مُتکلم از کلامش پیداست

از کوزه همان برون تراود که در اوست.

- هر وقت،
مشکلی داشتی زنگ بزن!
هر وقت
مشکلی داشتی که کوه از تکلمِ آن عاجز بود،
بی خبرم نگذار..
من بعد از مرگ
باز هم همین حوالیِ تو پرسه
می‌زنم...

#سیدعلی_صالحی

✨
کلامـ می شدمـ ای کاش در تکلمِ تو♥️

#حسین_منزوی

♡

دختر، زودتر راه می رود
زودتر به تکلم می افتد
زودتر به سن تکلیف می رسد
اصلا انگار از همان اول، عجله دارد
انگار هیچ وقت برای خودش وقت ندارد
حتی بازی هایش، رنگ و بوی جان بخشیدن دارد
چنان معصومانه عروسکش را در آغوش می فشارد؛ گویی سال هاست طعم شیرین مادری را چشیده است.

دختر بودن یعنی همیشه عجله داشتن برای رساندن محبت به دستان دیگران
دختر که باشی مهربانی ات دست خودت نیست
خوب می شوی حتی با آنان که چندان با تو خوب نبوده اند
دل رحم می شوی؛ حتی در مقابل آنهایی که چندان رحمی به تو نداشته اند
دختر که باشی زود می رنجی، زود می بخشی، زود می گریی، زود می خندی
تو مامورِ احساس، روی زمین هستی!
بی تو و بازیگوشی هایت جهان می میرد دختر جان!

آن کَس که بَدَم گفت، بدی سیرت اوست
و آنکس که نِکو گفت مَرا، خود نیکوست
حالِ مُتکلم از کلامش پیداست !
از کوزه همان برون تراود که در اوست.

شیخ بهایی

مسیحِ سایه نشینِ واژه های عاشقانه ی من !

خستگی هایم را

در پیچ و تابِ نرگسِ چشمانت ،

گُم می کنم .

و طاقتِ صبورانه ات را ،

عشق معنا می کنم ...

من سالهاست

که سایه نشینِ تکلمِ عشقم ... !

" درود! یه شعر گذاشتم یه کوچولو طولانیه، ولی خعلی قشنگه!
من خیلی دوسش دارم، نظر شما چیه؟؟؟ "


ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم

چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم

به تو، آری! به تو یعنی به همان منظر دور

به همان سبز صمیمی، به همان باغ بلور

به همان سایه، همان وهم، همان تصویری

که سراغش ز غزل های خودم می گیری

به همان زل زدن از فاصله ی دور به هم

یعنی آن شیوه ی فهماندن منظور به هم

به تبسم، به تکلم، به دل آرایی تو

به خموشی، به تماشا، به شکیبایی تو

به نفس های تو در سایه ی سنگین سکوت

به سخن های تو با لهجه ی شیرین سکوت

شبحی چند شب است آفت جانم شده است

اول اسم کسی ورد زبانم شده است

در من انگار کسی در پی انکار من است

یک نفر مثل خودم عاشق دیدار من است

یک نفر ساده، چنان ساده که از سادگی اش

می توان یک شبه پی برد به دلدادگی اش

آه! ای خواب گران سنگ سبک بار شده

بر سر روح من افتاده و آوار شده

در من انگار کسی در پی انکار من است

یک نفر مثل خودم تشنه ی دیدار من است

یک نفر سبز، چنان سبز که از سرسبزیش

می توان پل زد از احساس خدا تا دل خویش

رعشه ای چند شب است آفت جانم شده است

اول اسم کسی ورد زبانم شده است

ای بی رنگ تر از آینه یک لحظه بایست

راستی این شبح هر شبه تصویر تو نیست؟!

اگر این حادثه ی هر شبه تصویر تو نیست،

پس چرا رنگ تو و آینه اینقدر یکی است؟!

حتم دارم که تویی آن شبح آینه پوش

عـاشقی جرم قشنگی است، به انکار مکوش

آری! آن سایه که شب آفت جانم شده بود،

آن الفبا که همه ورد زبانم شده بود،

اینک از پشت دل آینه پیدا شده است

و تماشاگر این خیل تماشا شده است

آن الفبای دبستانی دلخواه تویی

عشق من! آن شبح شــــــاد شبانگاه تـویی!