رشد اونجاییه که دیگه برای زخمات چرا و ای کاش نیاری! و دنبال مقصر نباشی و تو نقش قربانی فرو نری، رشد اونجاییه که بپذیری زخمی هستی ولی بجای تسلیم شدن ادامه بدی.

این‌قدر من رو حبس کردی توی زندان افکارت که کم‌کم داره باورم می‌شه این زندان همون جاییه که بهش تعلق دارم.

خوشبخت اونیه که
جسمش اونجاییه که فکرشت هست!

When you hug me, I don't think about anything anymore, all my thoughts disappear as if they never existed; Your arms are the only place I need to continue my life

وقتی بغلم میکنی دیگه به هیچ چیزی فکر نمیکنم، همه افکارام ناپدید میشن جوری که انگار از اول نبودن؛ بغلِ تو تنها جاییه که واسه ادامه زندگیم بهش نیاز دارم.

فروپاشی روانی همون جاییه که می‌بینی آخرین پناهت هم داره مثل بقیه باهات رفتار می‌کنه…!

تا حالا حس کردی داری فراموش میشی؟ اینطوری که حس کنی تو یاد هیچکس نیستی؟ یا چه میدونم  داری به مرور زمان کمرنگ میشی؟ منم دقیقا همین حس رو دارم، حس میکنم دیگه نباید از دنیای خودم بیرون بیام باید همینجا بمونم، اینجا تنها جاییه که من کمرنگ نمیشه....

‏تا حالا حس کردی داری فراموش میشی؟ اینطوری که حس کنی تو یاد هیچکس نیستی؟ یا چه میدونم داری به مرور زمان کمرنگ میشی؟ منم دقیقا همین حس رو دارم، ‏حس میکنم دیگه نباید از دنیای خودم بیرون بیام ‏باید همینجا بمونم، ‏اینجا تنها جاییه که من کمرنگ نمیشه.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

خونه جاییه که داخلش احساس امنیت مطلق می‌کنی و راحتی.
خونه جاییه که مهم نیست کجا باشی یا کجا بری، تهش به همونجا برمی‌گردی.
خونه جاییه که درونش آرامش داری. حالت خوبه و برات یه آخیش مطلقه.
خونه جاییه که وقتی از خونه فرار می‌کنی به اونجا می‌ری.
تو “خونه” ی منی.

. .

قسمت زیباش اونجاییه که متوجه میشی مدت خیلی طولانیه که پروفایلش رو چک نکردی.

‏خوشبخت اونه که جسمش همون جاییه که فکرش هست.