نه در حافظه ی گوشی همراهم از تو خبریست

و نه در حافظه ی دوربین هایی که با آنها عکاسی کرده ام

در هیچکدام از فایل های لپ تابم، هم نبوده ای و نیستی

نامی هم از تو ندارم که به دست موتورهای جستجوگر باخبر از همه جا بسپارم

تا نشانی ات را برایم بیاورند...

نکند تو همانی «که هنوز من نبودم

که تو در دلم نشستی»؟

شک ندارم تو همانی

قلب من از همان روز ها که من نبوده ام

مادرزاد، به ویروس تو مبتلا بوده است...

از زیر سنگ هم که شده پیدایم کن!

مدتهاست که تنهایی های مرا، دست های جستجوگری را لمس نکرده اند…!

هر کجای دنیا که نشسته ای
فقط کافیست
با دست هایی که دریغشان می داری
زبان نوشتنت را تغییر دهی
و نامِ مرا در موتور جستجوگری وارد کنی
آنوقت میفهمی ...
چقدر نیستی و این نبودن
چقدر عاشقانه های مرا غمگین می کند
زیادی دیر کرده ای رفیق ...