‏خوشبخت اونه که جسمش همون جاییه که فکرش هست.

‏هیچوقت عشق اول نبودیم، در نهایت عشق دوم بودیم، جسمش بود ولی فکرش پیش اون‌بود

: عسل

‏خوشبخت اونِ که جسمش همون جاییه که فکرش هست.

تلخ‌ترین نوع از دست دادن، مربوط به کسانی‌ست که هیچوقت بدستشان نیاورده بودیم، هیچوقت نداشتیمشان، هیچوقت هیچ خاطره‌ای از آن‌ها بیاد نداریم اما تا دلتان بخواهد بارها روبه‌رویمان تجسمشان کرده و از اتفاقات روزمره سخن گفته‌ایم، با هم بحث کرده‌ایم و گاهی میان همین آرزوی محال، به آغوششان پناه برده‌ایم.

کسانی که هیچ‌گاه وقتشان را برایمان خالی نکرده‌اند اما تمام زندگی‌مان پر از آن‌هاست.
آنانی که می‌دانیم دوست‌مان ندارند اما ما را جایی میان مشغله‌هایشان کنار گذاشته‌اند تا غروب جمعه‌ای، عصر دلگیری یا در یک هوای ابریِ نابهنگام کسی را داشته باشند که وقتشان را پر کند .

تنهایی‌مان را کتمان می‌کنیم بی‌آنکه خاطرمان باشد زمان، برای هیچکس از حرکت باز نمی‌ایستد. - ما یک روز پشت همین نقش‌هایی که برای خودمان بازی می‌کنیم غافلگیرانه پیر می‌شویم.

#زهرا_مهدوی

به گمانم آدم باید مواظب باشد هرز نشود؛
هرزه نشود. به گمانم آدم باید خودش را،
آغوشش را، حجم روح و جسمش را، نگه دارد برای نیمه‌اش، برای آنی که باید...
‏


. .

‏هیچوقت عشق اول نبودیم، در نهایت عشق دوم بودیم، جسمش بود ولی فکرش پیش اون‌بود

: عسل

کاش میشد آدم برای چند وقتی بمیره و بعد زنده شه...مثلا دو سال دیگه
سه سال دیگ بیدار شه و بره سره زندگیش ...

شاید اون موقع خودشو پیدا کرده باشه..
گاهی اوقات ...آدم تو گذشته جا میمونه...
روح آدم میمونه و جسمش و روانه آینده میکنه..

مثه مرده های متحرک که از تمام احساسات دنیا هیچ چیزی و حس نمیکنن..
بی حس باقی میمونن...
گذشته ها گذشته ن اما گاهی آدما نمیتونن ازش بگذرن!!

رها شدن از هرچیزی
یعنی
من اینجا
دلم جای دیگر
و جسمی که هر شبانه روز برایش تکراری شده؛
یعنی
این جسم تنهاست
تنها در میانِ اینهمه حس های نقاب زده؛
آدمی بدون احساس خود
رها که هیچ
خودش را به دست هربادی میسپارد تا اورا ببرد به شهری بی نام
که نه جسمش کسی را بشناسد
نه کسی این جسم بی روح را...!♡

#فاطمه_ی