یه سری سوالایی توی زندگی آدم هستن که هیچ جوابی ندارن، ولی همه‌ی زندگی آدم رو هم شامل میشن، مثلا اونجا که جناب سعدی میگه: "من چرا دل به تو دادم؟ که دلم می‌شکنی"، از قرن ششم تا حالا همینجوری بی‌جواب مونده و تا همیشه هم بی‌جواب میمونه

•
همین که جناب سعدی میگه:
بنگر و بشنو
بگذر و بهْ شو

♡

اونجا که جناب سعدی میگه :
که گرچه رنج به جان می‌رسد امید دواست .
تو دقیقاً همون امید منی واسه زندگی..️

تیر خلاص رو هم جناب صائب تبریزی به بهترین نحو ممکن در مورد شروع عاشقی زده، مخصوصا اونجایی که میگه:

گل چو خندید
محال است دگر غنچه شود
سر چو آشفته شد از عشق،
بسامان نشود...

اونجا که جناب داریوش میخونن:

تو برام خورشید بودی تویِ این دنیای سرد.️

اصلا همون که جناب سعدی میگه:
تا شب نرود صبح پدیدار نباشد 🤍

♡

چه دلبرانه ابراز عشق میکند جناب مولانا
جایی که میفرماید:

نکند فکر کنی در دل من یاد تو نیست
گوش کن نبض دلم
زمزمه ش با تو یکیست...🤍.

وقتی با کسی گفتگو میکنید دقت کنید ببینید درمورد دیگران چطوری صحبت میکنه، بدونید که دقیقا درمورد شمام پیش بقیه همینطوری صحبت میکنه .. :)

در واقع شکل قشنگ‌ترش همون شعر معروف جناب سعدی هست که میگه ;
هرکه عیب دگران پیش تو آورد و شمرد
بی گمان عیب تو پیش دگران خواهد برد

صادق هدایت تو‌ کتاب زنده به گور می‌نویسه:

"می‌دیدم که برای زندگی درست نشده بودم"

- منم همینطور جناب هدایت ..

حق با شما بود جناب عطار :
اگر گِرد کسی بسیار گردی
اگر چه بس عزیزی ؛ خوار گردی