بحث بی جنبه بودن یا زود رنج بودن نیست، فقط هر آدمی رو یه سری چیزا خیلی حساسه، از یه سری کارا بدش میاد، شاید یکی دو بار ببینه و به روی خودشم نیاره؛ ولی کسایی که برات مهمن بحثشون از بقیه جداست، آدم از یه سری از آدمای زندگیش انتظار نداره، نمیتونه اون حرفارو از کسایی که با تیکه تیکه ی وجودش دوسشون داره هضم کنه، بحث بحثه انتظاره، وگرنه اگه یه غریبه اون حرفا رو بزنه یا اونطوری که دوست نداری رفتار کنه که مهم نیست، آدم از کسایی که دوسشون داره ناراحت میشه.

احترام وقتی احترام میاره
که طرف جنبه شو داشته باشه وگرنه توقع میاره.

جنبه‌ی پیشرفت و داشتن از خود پیشرفت
مهمتره وگرنه کلا به دوران نرسیده،
بهتر از تازه به دوران رسیده بودنه.

هیچکس جنبه ۱۰/۱۰ اهمیت داشتن رو نداره

وقتی یک رابطه‌ای تموم می‌شه، می‌ری از عقب، بالا، از جهات مختلف بهش نگاه می‌کنی که ببینی چی از دست دادی. ولی خدایا، اون لحظه چه‌قد دردناکه که می‌بینی اون آدم هرگز در زندگیت حضور فعال نداشته.
همه‌ش یک توهم بوده. یک توهم از حضورش.
بعد می‌بینی نه، تو چیزی از دست ندادی.
هیچ‌ خلأیی تو زندگیت به واسطه‌ی نبودنش به وجود نیومده
و من اینو دارم این روزا تجربه می‌کنم. کاش لاقل چیزی برام در انتهاش وجود داشت.
کاش می‌تونستم بگم خللی تو زندگیم به واسطه‌ی نبودن اون آدم به وجود اومده.
ولی انگار که هیچی به هیچی.
حضور یک‌طرفه بوده.
حضور همیشه از جنبه‌ی تو بوده فقط.

یاد بگیرید آدما رو به اندازه جنبه شون و نیازشون دوست داشته باشین، نه کمتر و نه بیشتر

برای هرکس به اندازه جنبه ش ارزش قائل شید
‏برای هرکس به اندازه جنبه ش ارزش قائل شید
‏برای هرکس به اندازه جنبه ش ارزش قائل شید
‏برای هرکس به اندازه جنبه ش ارزش قائل شید

اگه ازم بپرسن بزرگترین درسی که از سال‌های گذشته زندگیت گرفتی چی بوده!؟
با قاطعیت میگم :
به هرکسی اندازه جنبه و لیاقتش
محبت و احترام گذاشتن...

اگه ازم بپرسن بزرگترین درسی که از سال‌های گذشته زندگیت گرفتی چی بوده!؟
با قاطعیت میگم :
به هرکسی اندازه جنبه و لیاقتش
محبت و احترام گذاشتن...

جنبه محبت نداریم.
ظرفیتمون که تکمیل شه،
غرورمون سرریز می‌شه،
و سیل بی‌تفاوتی‌مون
آدمای مهربونو غرق می‌کنه.
آروم که گرفتیم،
هاج و واج دنبال محبت می‌گردیم.
کلا آدمای عجیبی هستیم.


..