در عصر سلیمان نبی، پرنده‌اى براى نوشیدن آب به سمت بركه‌اى پرواز كرد.
اما چند كودك را بر سر بركه دید، پس آنقدر انتظار كشید تا كودكان از آن بركه متفرق شدند.
همین كه قصد فرود بسوى بركه را كرد، اینبار مردى را با محاسن بلند و آراسته دید كه براى نوشیدن آب به آن بركه مراجعه نمود.
پرنده با خود اندیشید كه این مردى باوقار و نیكوست و از سوى او آزارى به من متصور نیست. پس نزدیك شد، ولی آن مرد سنگى به سویش پرتاب كرد و چشم پرنده معیوب و نابینا شد.
پرنده شكایت نزد سلیمان برد.
پیامبر آن مرد را احضار کرد. محاكمه و به قصاص محكوم نمود و دستور به كور كردن چشم داد.
آن پرنده به حكم صادره اعتراض كرد و گفت:
"چشم این مرد هیچ آزارى به من نرساند، بلكه ریش او بود كه مرا فریب داد! و گمان بردم كه ازسوى او ایمنم پس به عدالت نزدیكتراست اگر محاسنش را بتراشید
تا دیگران مثل من فریب ریش او را نخورند"

“ علامه دهخدا “

کانال فانوس
@FaaaNoooS

وقتی تو گریه می كنی
چرخش زمین هیچ است
تمام ایدئولوژی های حاكم پوچ است
وقتی تو گریه می كنی
تمام طعم های جهان تلخ است
تمام حادثه ها بیرنگ
تمام رابطه ها در جنگ است
وقتی تو گریه می كنی
بهار یا زمستان فقط یك اسم است
چه فرق می كند تاریخ
وقتی گذر زمان درد است
وقتی تو گریه می كنی
دلت پر از درد است
ارغوانم
با من بگو از درد
این مرد
دلش بی تو سرد است
حتی گریه هایت هم؛
بهانه حیاتم