تایپم تا ابد اون آدمیه که تو دعوا مراقب حرف‌‌هاش و رفتارش هست چون میدونه چقدر حساسم.

بارانی که در آخرین روز‌های اسفند می‌بارد،
از قافله‌ی ابرهای پاییز جا مانده است…
خوب اگر گوش کنی
حرفِ «مهر» را وسط کشیده...

#علی_سلطانی

حرفات رو هیچوقت فراموش نمیکنم، یادم نمیره چه حرف‌هایی بهم گفتی، یادم نمیره چطوری باهام رفتار کردی که انگار برات یه غریبه بودم.

سردرد، معده درد و درد دست چپم بخاطر حرف‌هاییه که ریختم تو خودم، حرف‌‌هایی که باید فحش میشدن تو روی یه سری آدم که سرم درد نگیره، تهوعی که باید خالی میشد تو روی یه تعداد که معده درد نشه، قلبی که یه تعداد شکستنش و تهش گفتن تو چقدر کم ظرفیتی.

داستان آرامش داشتن توی زندگی، اینه که سوزنت گیر نکنه روی آدم‌ها، روی حرف‌ها، روی اتفاق‌ها و دنبال تحلیل هرچیزی نباشی و عبور کنی.

بعضی حرف‌ها را باید در تاریکی زد؛
بعضی‌ها را هیچ‌وقت.

بقیه‌رو آروم می‌کنی، با حرف‌هایی که خودت آرزویِ شنیدن‌شون رو داری.

من می‌دونستم آدم‌ها دروغ‌گو هستند. من می‌دونستم آدم‌ها شریف نیستند. من می‌دونستم آدم‌ها فراموش کننده هستند. من می‌دونستم آدم‌ها چیزی که می‌گن نیستن. من می‌دونستم آدم‌ها می‌تونند در یک لحظه تمام حرف‌هایی که زدن رو فراموش کنند. من تمام معایب و باگ‌های آدم‌ها رو می‌دونستم و نمی‌خواستم تو یادآور این‌ها برای من باشی. کاش تو آدم نبودی. کاش تو هیچ‌وقت نبودی. کاش به تو فکر نکنم. کاش بیشتر اَز این من و خودت رو از خودت نااُمید نکنی. آه اَز جوانی. آه از جوان‌های بدون چراغ در سیاهی.

‌‏اینکه فلان آدم آسیب دیده‌ است وگرنه تو دلش هیچی نیست و گناه داره دلیل نمیشه پرخاش کنه و به بقیه آسیب بزنه و تحقیرشون کنه، شما با این حرف‌ها به کار اون آدم اعتبار بیشتری میدید و ضعف خودتون رو توجیه میکنید.

نوشته بود:

«حرف‌ها باورپذیر نمی‌شوند؛
وقتی رفتار، حرفِ دیگری می‌زند »