‌
عارف محسنی :

گاه با خود فکر میکنم
که اگر شب نبود
آدم ها در کجا
رویاشان را آغوش می‌گرفتند
و در خود گم می‌شدند .

. .

می‌گفت :
عمیقترین قسمت تنهایی آدما
اونجاست که از خودشون
به خودشون پناه میبرن ...

#عارف_محسنی

داستانِ اردیبهشت
به پایان رسید
و من هنوز
به خانه نرسیده ام!

قصه ی خرداد را بباف!
کلاغ ها
اردیبهشت
سر به هوا می شوند!

#حمید_محسنی

سازم بشکست آخر از آهنگ صدایت
ای دوست کجایی که دلم کرده هوایت

دیگر تو چرا وا نکنی پنجره ها را
کز راه هوا بوی گل آید ز سرایت

از کوچه ی ما همچو نسیمی گذری کن
می میرم اگر کم بشود مهر و فایت

چنگم شود آشفته سه تارم بنوازد
وقتی بسرایم غزلی تازه، برایت

بی تابم و یک لحظه ی آرام ندارم
بازآ که بیاویزم از آن زلف، رهایت

حیران شدم ای گل که چرا قدر ندانی
با این همه حسنی که چنین داده خدایت

روزی که عسل، گوشه ی چشمی بنمایی
برخیزم و یکباره کنم جان به فدایت

جوّ احساس تو برفی ست من اما داغم
این چه سری یت که در مرکز سرما داغم

من پسر خوانده ی هذیانم و ته مانده ی شب
آتشم آتشم آتش که سرا پا داغم

این پدر سوخته دل را به تو دادم شاید
یخ احساس تو را آب کند تا داغم

من چرا این همه امروز به خود می پیچم
س س سردم شده اما چ چرا دا داغم!!

اگر امروز به فردا برسد می فهمم
چه بلایی به سرم آمده حالا داغم

غزلم شروه درد است که گرم است هنوز
جو احساس تو برفی ست من اما داغم

هادی حسنی