از دور بغلت می‌کنم، آروم و بی‌صدا، دست‌هام رو مثل یه حصار دور تنت می‌پیچم، که مبادا تیکه‌تیکه‌های قلبت از هم بپاشه. سرم رو نزدیک گوش‌ت می‌آرم، زمزمه می‌کنم: غصه نخور‌ی‌ها، همه چی درست می‌شه. شاید باورش سخت باشه، شاید این جمله‌ها مثل مرهمی باشن که روی زخمِ عمیقت جواب نمی‌ده. می‌دونم، هر شب با اشک‌هایی که نمی‌ریزی خفه می‌شی و هر روز رو با یه لبخند خالی از دل، می‌گذرونی. ولی یک روز می‌رسه، همون روزی که فکر می‌کنی هیچ‌وقت نمی‌آد، همه‌ی این غم‌ها، این بغض‌ها، توی خاطراتت محو می‌شن. اون روز، همین لحظه‌های شکستگی برات می‌شه یه نشونه، که چطور توی تاریک‌ترین شب‌ها هم خودت رو نگه داشتی.

و  فکر  کن  به  تنت،  در  حصار  آغوشم!
قفس  همیشه  غم  انگیز  نیست،میبینی...

#سجاد_صفری_اعظم

تویی که پا به پام تا ایستگاه مترو اومدی حقته باهام تو ماشینم لم بدی
تویی که توغصه هام همدرد بودی لیاقت این رو داری که وقت شادی کنارم باشی
تو که توی مسیر پیشرفت باهام همقدم بودی باید توی جشن های پیروزیمم باشی
من ی دیوار بلند کشیدم بین خودمو این آدما
اونی که این حصار وشکست خودش رو بهم رسوند تو بودی
اونایی که وقت غمم پیچیدن به بازی، حتی لیاقت برداشتن یدونه موزم ندارن
اصلا میدونی چیه؟
تو همونی هستی که شاعر میگه

«وقتی همه کور بودن تو کردی بهم توجه...»


.࿐

Don't ever take a fence down until you know why it was put up.

هرگز یه حصار رو پایین نیار تا زمانی که دلیل نصبش رو نفهمیدی.

‌‌‌‌‌‌.࿐

آرامش جان...
من را در حصار آغوشت حبس کن
تا صدای قلب #تُ را رساتر بشنوم
ای تنها دلیل زنده بودن من
همیشه در کنارم بمان...!



#مژگان‌_بور‌بور

‏بغل هرکسی باید مثل حصار باشه؛
‏نه کسی راحت بتونه وارد بشه، نه اینکه وقتی اومد راحت بتونه بره..

بیم از حصار نیست
که هر قفل کهنه را
با دست های روشن تو
می توان گشود...

‏Fact:
‏آدمیزاد هیچوقت نمیفهمه از انحصارطلبیِ طرف مقابل خوشش میاد یا با این محدودیت مشکل داره و اذیت میشه :)))))))))))))

میدونی دل شکستن که مهم نیست ،آدم به دنیا میاد که دلش بشکنه و بزرگ بشه و براش تجربه بشه...
میدونی چی مهمه این وسط؟!
اینکه دلت از کسایی میشکنه که یه روز برای اینکه دلشون نشکنه جایی ،دورّ قلبشون با دستات حصار کشیدی و دستای خودت قطع شده اما نزاشتی به اونا آسیبی برسه...

یه شکلی از سکوت هست که از دل رابطه‌های اجباری می‌یاد، از دلِ لحظه‌های پر از خشمی که نمی‌تونی به هزار دلیل حرف بزنی و ناچاری به سکوت! این سکوت‌ها برخلاف سکوتی که تاریکی اتاق را پُر می‌کنه و آرامش می‌بخشه، دردآور و آسیب‌زننده‌تره. هر چی بیش‌تر سکوت کنی، تلخی اون لحظه‌ غلیظ‌تر می‌شه. مجبور شدی سکوت کنی چون حرف زدن بی‌فایده ست، چون هر چی بگی برعلیه خودت استفاده می‌شه. اما سکوت انتخاب بهتری نیست ، تبدیل می‌شه به کرم‌های ریزی که آهسته جونت رو می‌جوند و فاصله تو رو با اون آدمی که حالا دیگه نیست بیشتر‌ می‌کنه. این سکوت، غشایی می‌شه بین تو و اون چیزی که بقیه از تو می‌دونن. وقتی که رابطه ای تموم می‌شه، بخشی از وجودمون توو حافظه اون آدم و در خاطرات ریز و درشتی که ازمون داره ، به زندگی خودش ادامه می‌ده؛ اما اون بخش از وجودمون که در انحصار سکوت هست، در هیچ حافظه‌ای ثبت نمی‌شه. هیچ خاطره‌ای درباره‌ی سکوت‌های تلخ‌مون جز در حافظه خودمون نیست. این نوع از سکوت‌ تنها چیزیه که فقط متعلق به خودمونه و غم های دائم و عمیق ما ، همراهِ ما از روزی به روز دیگه منتقل میشه... .