گاهی چه دلگرفته میشوی ازخدا...گاهی از حکمتش ناراضی و گاهی شاکروخوشحال...گاهی مشکوک و گاهی مجذوب عدالتش...گاهی بسیارنزدیک،گاه دور خدا همان خداست ...ای کاش مااینقدر گاهی به گاهی نمیشدیم !



. .

‎‌‌پشت تمام آروزهای تو
خدا ایستاده است
کافی ست به حکمتش
ایمان داشته باشی

شبتون پرازنور الهی
‎‌‌‎‌‌‎‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‎‌‌‎‌‌‎‌

گاهی
از خدا دل ‌گرفته میشوی
گاهی از حکمتش ناراضی
وگاهی خوشحالُ گاهی مشکوک
وگاهی مجذوب عدالتش
گاهی بسیار نزدیکُ گاه دور ،
خدا همان خداست
ای کاش ما اینقدر
گاهی‌به‌گاهی نمی‌شدیم

گاهی ‌چه دلگرفته میشوی از خدا
گاهی ازحکمتش ناراضی
و گاهی شاکر و خوشحال
گاهی مشکوک و گاهی مجذوب عدالتش
گاهی بسیار نزدیک و گاه بیشمار دور
خدا همان خداست
ای کاش ما اینقدر
گاهی به گاهی نمیشدیم

آیا هنوز هم نیاموختی ؟!
که اگر همه ی عالم
قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند و خدا نخواهد ،
"نمی توانند " پس
به "تدبیرش" اعتماد کن
به "حکمتش" دل بسپار
به او "توکل" کن
و به سمت او ”قدمی بردار : سکوت گورستان را میشنوی؟

دنیا ارزش دل شکستن را ندارد ...
میرسد روزی که هرگز در دسترس نخواهیم بود ...!
ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﺖ
ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻝ غصه ﻫﺎﯾﺖ
ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻝ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﻧﺎﺁﺭﺍﻡ ﻣﯿﮑﻨﺪ

ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﯼ؟
ﭘﺲ ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ
ﻋﻤﯿﻖ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺶ
ﻋﻤﯿﻖ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ
بودن را
ﺑﭽﺶ، ﺑﺒخش
ﻟﻤﺲ ﮐﻦ ﻭ ﺑﺎ ﺗﮏ ﺗﮏ
ﺳﻠﻮﻟﻬﺎﯾﺖ لبخند بزن

❤️ دوستش دارم ❤️

بزرگیش را ❤️
سکوتش را❤️
عظمتش را ❤️
اُبهتش را ❤️
تنهاییش را ❤️
حکمتش را ❤️
صبرش را ❤️

و بودنش عادتیست مثل نفس کشیدن !

خــ❤️ــدا را میگـویم...❤️

خالق مهربان،
يگانه
تکيه گاه من و توست!
پس؛
به"تدبيرش"اعتماد کن،
به"حکمتش"دل بسپار،
به او"توکل"کن؛
وبه سمت او"قدمي بردار"
تا ده قدم آمدنش بسوى خود
را به تماشا بنشينی

↩دوستش دارم بزرگیش را، سکوتش را، عظمتش را، اُبهتش را، تنهاییش را، حکمتش را، صبرش را، و بودنش عادتیست مثل نفس کشیدن! خدا را میگویم...↪

هر وقت دلم ميگيره اين متنو ميخونم :



دل بــســـپــار...

به آتشی که نمى سوزاند
" ابراهیم " را

و دریایى که غرق نمی کند
" موسى " را

نهنگی که نمیخورد
"یونس"را

کودکی که مادرش او را
به دست موجهاى " نیل " می سپارد
تا برسد به خانه ی تشنه به خونش

دیگری را برادرانش به چاه مى اندازند
سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد

آیا هنوز هم نیاموختی ؟!
که اگر همه ی عالم
قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند
و خدا نخواهد ،
" نمی توانند "

پس

به " تدبیرش " اعتماد کن
به " حکمتش " دل بسپار
به او " توکل " کن
و به سمت او ”قدمی بردار م....

دوستش دارم ...
بزرگیش را ...
سکوتش را ...
عظمتش را ...
ابهتش را ...
تنهاییش را ...
حکمتش را ...
صبرش را ...
و ...
و ...


بودنش عادتیست ، مثل نفس کشیدن !

خــــــــــــــــــــــــــــدا را میگویم ...