من ترکت نمی‌کنم.
من با یه بحث ترکت نمی‌کنم.
من بخاطر اینکه هنوز زخمای قبلیتو داری ترکت نمی‌کنم.
من بخاطر اینکه تو اشتباه کردی ترکت نمی‌کنم.
من بخاطر اینکه گاهی اوقات
حرف‌های نادرست می‌زنی ترکت نمی‌کنم.
من بخاطر اینکه کسی بهت یاد نداده
چجوری ارتباط بگیری ترکت نمی‌کنم.
من بخاطر اینکه گاهی وقتا مود خوبی نداری ترکت نمی‌کنم.
ما باهم یاد می‌گیریم.
باهم رشد می‌کنیم.
باهم پیشرفت می‌کنیم.
باهم آینده رو می‌سازیم.

بعضی اوقات انقدر از طرف احساسات خودت لبریزی که دیگه جایی برای احساسات دیگران نداری، همینجوریشم نصف انرژی روانیت بخاطر شکستنت از بین رفته و با بقیه باقی مونده باید خودت رو بسازی.

هیچی تو این زندگی انقدر جدی نیست که بخاطرش خیلی خودتو اذیت کنی

‌تنهاترین آدما مهربون‌ترینان،
غمگین‌ترین آدما پرنورترین لبخند رو می‌زنن،
آسیب‌دیده‌ترین آدما از همه عاقل‌ترن،
همش بخاطر اینه که دلشون نمیخواد بقیه، اونجوری که خودشون اذیت شدن، اذیت بشن .

you deserve clarity of thoughts and peace of mind, even if the world around you feels chaotic.

شما سزاوار شفافیت، افکار و آرامش خاطر هستید، حتی اگر در دنیای اطرافتان هرج و مرج باشد.

"گاهی اوقات زندگی شما را امتحان می کند، اما این را به خاطر داشته باشید: وقتی از کوهی بالا می روید، پاهای شما قوی تر می شوند."

لطفا به آدم‌هایی که بخاطر از دست دادن کسی ناراحتن نگید برای تو گزینه‌های بهتری هم هست، اون آدم دنبال جفت گیری نیست، بخش مهمی از آینده‌اش و خاطراتی که زندگی کرده رو از دست داده.

بعضی اوقات آدما رو حتی با این توجیه که چون خودشونم زخمی بودن پس بخاطر همین بهت زخم زدن هم نمیشه بخشید.

مرگ واقعا ترسناکه. کسی که میمیره نمیره که بعد از چند وقت بیاد. نیست! دیگه کلا نیست. لباسش هست، عطرش هست، خاطرات هست ولی هیچ وقت هیچ جا قرار نیست دیگه اثری ازش باشه.

استاد گلشیری تو یکی از کتاب‌هاش نقل به مضمون نوشته بود: «بابا من اصلا زن گرفتم که وقتی شب میرسم خونه براش خاطرات زندگیم رو بگم.»
و من باهاش موافقم. اشتیاق به قصه‌ی دیگری٬ مقدمه خلق قصه‌های تازه است.
یکی از بزرگ‌ترین حسن‌های ادبیات همین که تمرین می‌کنیم شنونده قصه باشیم.