استاد گلشیری تو یکی از کتاب‌هاش نقل به مضمون نوشته بود: «بابا من اصلا زن گرفتم که وقتی شب میرسم خونه براش خاطرات زندگیم رو بگم.»
و من باهاش موافقم. اشتیاق به قصه‌ی دیگری٬ مقدمه خلق قصه‌های تازه است.
یکی از بزرگ‌ترین حسن‌های ادبیات همین که تمرین می‌کنیم شنونده قصه باشیم.

سخته با خاطراتی که از ناخودآگاهت کشیده میشه بیرون سر پا بمونی و تصمیم‌های درست بگیری.

نمیدونم چیشد که یهو وارد زندگیم شدی،
ولی خب؛ فهمیدم میشه حتی تو یه مدت خیلی کم با یه شخص،
خاطرات و حس هایی رو تجربه کنم که قبلا با هیچکسی نداشتم.
مرسی که با اومدنت به زندگیم،
دنیای سیاه منو رنگی کردی..

نمی‌دونم؛ شاید مغزم داره سعی می‌کنه با یادآوری خاطرات خوب، ازم محافظت کنه.

‏ غم عظیم؟
-خاطرات مشترک و سرنوشت‌های جدا.

اینکه یه سری خاطرات طوری محو می‌شن‌ که انگار هرگز اون لحظه‌ها و اون آدمی که کنارش اون لحظه‌ها رو‌ گذروندی‌ هیچوقت وجود خارجی نداشتن، دردناکه.

بعضی اوقات نمیخوایم حالمون خوب بشه، چون دردمون اخرین نقطه ی اتصالیه که میتونیم بخاطرش با خاطراتمون و گذشتمون داشته باشیم.

هر صبح
خاطرات مرا
روی میز صبحانه ات بچین
و عاشقانه با چایت بنوش
مبادا بگذاری
" یادم "
از دهان بیفتد

.ژبوته

#یگانه_مظهری

بعضی وقت‌ها هم اونی که عوض شده دیگه شبیه تصورات و خاطرات تو نیست فقط باید این رو بپذیری و سعی نکنی به یاد لحظات خوب گذشته، چیزی که خیلی وقته از بین رفته رو بخیه بزنی.

آدم‌ها می‌رن اما اثری که روی ما گذاشتن همیشه باقی می‌مونه. این اثر می‌تونه به جا گذاشتن یه عادت خوب برای ما باشه، یه تغییر توی دیدگاه و سبک زندگی، یه تکیه‌کلام، یه تلنگر برای بهتر شدن. آدم‌ها موندگار نیستن اما غم‌/لبخند موقع یادآوری خاطراتشون چرا.