گاهی مینشینیم و فکر میکنیم تنهاییم.................. دریغ از آنکه حس کنیم خدا که ما را در خلوتمان در آغوش کشیده است............

مساحت خلوتم را پرکن
فرق نمیکندعمودی یا افقی
همین که ضلعی ازچهار دیواری ام باشی
کافیست....

من عادت کرده ام به حرف مردم !
به این که به من بگویند "بی خیال" !
به این که به خنده های بلندم، لبخند بزنند و با حسرت بگویند :
" غم نداری ؛ نه ؟ "
به اینکه از دست شیطنت هایم کلافه شوند و حتی زیر لب فحشی بدهند !!
به این که مرا " سنگدل " بخوانند
و بگویند " دل نداری مگر ؟ "

اما هیچ کدام از این مردم در خلوتم نیستند
که ببینند این دل سنگی چگونه بی تابی می کند !
بهانه می گیرد و دمار از روزگارم درمی آورد ..

مجبورم هرشب دستش را بگیرم و با او قدم بزنم !
برایش شعر بخوانم تا حواسش را پرت کنم !
به او وعده های محال بدهم تا خوابش ببرد !
کسی نیست ببیند ، برای آرام کردنش
گاهی " من " کافی نیستم
موسیقی کافی نیست
شعر کافی نیست ...

کسی باید می بود ...
دستی به سر احساسم می کشید
تا بزرگ شود !
کسی باید ...
برای دلم " پـدر " می شد این روزها !!

ای داد ای فریاد از این شب ِ بی خواب
که غصه می پاشد به خلوتم، مهتاب
منم سکونی گــَـس شبیه ِ یک مرداب