کسی را نگه دار که بداند ده ثانیه مانده به انفجار ؛ کدام سیم را قطع کند که قصه نمیرد و از دست نرود ...کسی را انتخاب کن که اسلحه اش قبل از شلیک قفل میکند و خنجرش از شدت بی تجربگی بریدن بلد نباشد!
از همان هایی که ذوقِ چای عصرِ کنارِ پنجره را داشته باشد. حتی حوصله ی بی‌حوصلگی هایت و دلشوره های وقت و بی وقتت را. آدم باید تا وقتی که جانی مانده برای عزیزم گفتن و جانم شنیدن، کسی را پیدا کند که بلد باشد کجا و چه وقت دوستت دارم گفتن‌اش بغل هم داشته باشد ...که زندگی با دوستت دارم های بغل دار بیشتر میچسبد.

وقتی کسی از روی بام کاگلی خانمان فریاد میزد
کجای این زمین خاکی رسم فرموش شدن را اموخته ای....
ارام گفتم همینجااااا....
درکنار کسانی که هیچگاه نمیدانستم فرو کردن پشتم درخنجرشان چه عواقبی خواهد داشت...