همو پیدا کردیم، قهر کردیم، آشتی کردیم، دعوا کردیم، بلاک کردیم، انبلاک کردیم، خندیدیم، گریه کردیم، اولینِ همه چیو باهم تجربه کردیم، روزا گذشت باهم بزرگ شدیم، زندگی کردیم و اخرش مجبور شدیم بازم باهم غریبه بشیم.


. .

برای همه وقتایی که گفتیم
<<میشه منم بزاری تو چمدونت>> و تلخ خندیدیم…

‏برای همه وقتایی که گفتیم
' میشه منم بذاری تو چمدونت '
و تلخ خندیدیم :(

باورت نمی‌شه که چه چیزهایی از توی ذهنم می‌گذره! یه بار پرسیدی:"اصلا برای چی داریم می‌جنگیم؟"
شونه‌هام رو بالا انداختم و جواب دادم:"که زنده بمونیم."
دوباره پرسیدی:"زنده بمونیم که چی بشه؟"
گفتم:"که بتونیم بجنگیم!"
خندیدی. حالا دائم با خودم تکرار می‌کنم که فایده‌ی این کارها چیه. جنگیدن، زنده موندن، جنگیدن.

باشه مادوتا واسه هم دیگه خیلی تاکسیک بودیم،ولی اون وقتایی که بلند بلند به جوکای بین خودمون میخندیدیم چی؟ نیک نیمی که همدیگه رو باهاش صدا میزدیم چی؟ اون شبایی که از دست همه دنیا فقط به هم دیگه پناه میبردیم چی؟ وقتایی که میرقصیدیم چی؟ اونا ام همش دروغ بود؟

هاروکی موراکامی یه جایی خیلی قشنگ گفت:
خاطرات، خیلی عجیب اند؛
گاهی اوقات می خندیم به روزهایی که گریه می کردیم و گاهی گریه می کنیم
به یاد روزهایی که می خندیدیم ...

تمام عُمر خندیدیم به این عاشق به آن عاشق
چنان عشقی سرم آمد که دیگر من نمیخندم..

من ادامه دادم، اما هنوز تولدت رو یادمه، هنوز عکسهای تو رو تو ذهنم دارم، هنوز صدات رو همونطور که میخندیدی یادمه، وقتی اسمت رو میشنوم قلبم یه جوری میشه، اما آره من ادامه دادم.

◍⃟.••• yoυ lαυɢнed αт тнe oɴe'ѕ
dreαм, тнαт yoυ were нιѕ oɴly dreαм !

تو به آرزوهای کسی خندیدی
که تنها آرزوش بودی!

.࿐

مدرسه که میرفتیم ،
هربار که دفتر مشقمون رو جا میذاشتیم
معلممون میگفت:
"مواظب باش خودتو جا نذاری" !
و ما میخندیدیم و فکر میکردیم نمیشه
خودمونو جا بذاریم!
بزرگ که شدیم بارها و بارها یه قسمت
از خودمون رو جاگذاشتیم؛
تویِ یه کافه،
تویِ یه خیابون،
تویِ یه خاطره . .(:.️