زندگیمون وقتی سخت شد که برای عادی‌ترین و کوچیک‌ترین خواسته هامون کلی صبر کردیم، تحمل کردیم، چقد دَوندگی کردیم، سختی کشیدیم، ولی وقتی بهش رسیدیم هیچ حسی نداشتیم یا کلا دیگه نمیخواستیمش.

یه جاهایی هم سکوت کردیم، چون نمی‌خواستیم خشابی که از تیرهای خشم پر شده بود رو با اسلحه‌ی زبون‌مون به سمت قلب کسایی که دوست‌شون داشتیم شلیک کنیم.

ما همه به گذر زمان احتیاج داریم تا کم کم آماده و متوجه شویم انتخاب هایمان،آن طور که میخواستیم پیش نرفته است و آدم ها آنگونه که ما توقع داشته ایم،رفتار نکرده اند.
زمان میخواهیم تا با خودمان به صلح برسیم و تصمیم های جدیدی بگیریم.

-پونه مقیمی |

می‌خواستیم برسیم به عرش، اما بارها کوبیده شدیم به فرش. حالا دیگه نه از پرواز خبریه، نه از ترس سقوط؛ بلکه فقط داریم یاد می‌گیریم رو زمین هم می‌شه محکم ایستاد و تا رسیدن به خط پایان ادامه داد.

و گریستم به یاد تمام رویاهایی که تا می خواستیم نوازششان کنیم، پژمردند

.࿐

‏ما بیش از اندازه قوی بودیم، به کسی تکیه نمی‌دادیم با کسی از دردهایمان نمی‌گفتیم و از کسی کمک نمی‌خواستیم، ما به قیمت همین قوی بودن، از پا درآمدیم!
قوی بودن را برای ما بد تعریف کرده بودند..

#نرگس_صرافیان_طوفان‌

‏ما بیش از اندازه قوی بودیم، به کسی تکیه نمی دادیم با کسی از دردهایمان نمی گفتیم و از کسی کمک نمی خواستیم ، ما به قیمت همین قوی بودن، از پا در آمدیم! قوی بودن را برای ما بد تعریف کرده بودند..

ما بیش از اندازه قوی بودیم؛
مدام می شکستیم، شکسته هایمان را بند می زدیم و ادامه می دادیم،
اشک می ریختیم، اشک هایمان را خودمان با دستهای خودمان پاک می کردیم و دوباره با تمام جسارت، روی پاهای خودمان می ایستادیم.
ما بیش از اندازه قوی بودیم، به کسی تکیه نمی دادیم، با کسی از دردهایمان نمی گفتیم و از کسی کمک نمی خواستیم.
ما به قیمت همین قوی بودن، از پا در آمدیم!
قوی بودن را برای ما بد تعریف کرده بودند...

ما کسیو بخاطر قیافه و تیپ و پول نخواستیم چون ما همچی داشتیم از بچگی، یادمون دادن آدمارو بخاطر قلب مهربونشون دوست داشته باشیم.

و گریستم
ب یاد تمام رویاهایی ک
تا میخواستیم نوازششان کنیم
پژمردند...