دلم با ماندن بود
راه اما ، راه رفتن
و تو ندانستی چه رنجیست،
کشاندن تنِ خسته‌ای که خواهانِ ماندن بود...

دلم با ماندن بود
راه اما، با رفتن؛
و تو ندانستی چه رنجیست،
کشاندن تن خسته ای که خواهان ماندن بود.



. .

در باب عذرخواهی نوشته بود:

_ اگر عذرخواهانه برگشت چه؟!
حتی اگر به وزن زمین پشیمان باشد؛ دیگر جایی نزد من ندارد....

این جمله همینه که هستم
‏جمله ایه مختص به آدم های ضعیف با ترس از تغییر
‏هیچ کس و نمیشه تغییر داد
‏ مگر اینکه خود فرد خواهان تغییر باشه
‏چیزی که اصلاح پذیره به پاس حضور در جامعه
‏ واجب به اصلاحه
‏ پس فرصت رشد و از خودتون نگیرید‌...

تا شکرگزار نباشی؛ شاهد اتفاقات خوب نخواهی‌بود. تا عادت نکنی به دیدنِ زیبایی‌ها و نعمت‌های جهانت را نبینی و از خدای نعمت‌ها قدردانی نکنی؛ موهبت‌ها و اتفاقات خوب، راه رسیدن به تو را پیدا نخواهند کرد. این یک اصل اساسی‌ست، حتی اگر سطحی و تکراری به نظر برسد. اما کمتر کسانی واقعا به آن پای‌بند بوده‌اند و قطعا به وضوح دیده‌اند که سپاسگزاری از خدا و کائنات بابت هرآنچه که می‌توانست نباشد اما هست؛ چگونه معجزه‌وار، جهان انسان را دگرگون می‌کند و پُلی می‌شود برای رسیدن به جهانی خوب‌تر و حالی خوب‌تر.
برای هر نعمتی که در جهانتان هست قدردان باشید، از خدا، از خودتان، از آدم‌ها... این کار، مسیرِ ورود اتفاقات و آدم‌های خوب‌ را به جهان شما هموار می‌کند. ما به یک مهمانی بزرگ دعوت شده‌ایم، خیلی اهمیت دارد که بابت هرچیز، قدردان باشیم، نه متوقع!!! "قدردان بودن" صفت آدم‌حسابی‌هاست. آدم‌هایی که از جهان و از خدا و از آدم‌ها طلبکار نیستند و با چاشنی قدردانی و تلاش، خواهان خوب‌ترینِ خوب‌ترین‌های جهانند.
سپاسگزار باشیم و قدردان؛ بابت کمترین دلخوشی‌ها! حتی برای اینکه می‌بینیم، می‌شنویم، نفس می‌کشیم و می‌فهمیم.
حتی برای اینکه آسمان زیباست، زمین و گیاه و درخت زیباست و جهان زیباست...

تو زندگی گوشاتون دوستت دارم های زیادی رو‌میشنوه، بشنوین ولی محتاج دوست داشتن نباشین، بیشتر از خواستن دوست داشته شدن خواهان انسانیت باشین.
آدم ها میتونن ادای دوست داشتن رو در بیارن، میتونن ادای خوب بودن رو در بیارن و شما خیلی وقتا فقط تو گذر زمان فرق این دوتا رو متوجه میشین.

A selfish purpose can only take us so far before the Soul becomes thirsty

یک هدف خودخواهانه فقط می تواند ما را تا قبل از تشنه شدن روح ببرد.

.࿐

اغلب به نام عشق می‌خواهیم دیگران را خرد و خمیر کنیم 
و به شکل دلخواه خود در آوریم
اما این عشق نیست، 
تملکی خودخواهانه است که به جای رهایی و آزادی،
اسارت می‌آورد.

. .

‌

میگذارمَت روی چشمانم
و این شهر را با تو قدم میزنم
مجبورشان میکنم تا
برایِ دوست داشتنمان اسپند دود کنند!
کور شود چشمِ حسودان . .
لال شود زبانِ بدخواهان ...️•


.. ‌‌. ❥ .️..

⦉ و من بہ خودخواهانہ‌ٺرین
شڪلِ ممڪن دوسـٺ دارم ⦊......